17 Tamuz

W 17 dniu żydowskiego miesiąca Tamuz, Żydzi na całym świecie poszczą  i lamentują w pamięć o licznych katastrofach, jakie dotknęły nasz naród w ten  złowieszczy dzień.

Celem, dla którego żydowski kalendarz zawiera takie dni postu, według Rabina Eliyahu Kitov’a - "Księga Naszego Dziedzictwa",  jest “przebudzenie w naszych sercach pokuty poprzez przypomnienie nam o grzechach naszych przodków, które doprowadziły do katastrof...”

Dzień katastrof a historia

Już w Biblijnych czasach dzień 17 Tamuza był związany z katastrofami: w tym właśnie dniu Mojżesz zszedł z góry Synaj, i po tym jak ujrzał Złotego Cielca rozbił pierwsze Tablice z Dziesięcioma Przykazaniami (Szemot 32:19, Miszna Taanit 28b).

W czasach Pierwszej Świątyni, w tym dniu kapłani zaprzestali przynoszenia codziennych ofiar (Taanit 28b), ze względu na brak owiec przez trwające oblężenie miasta, a w następnym roku 3184 (586 p.n.e.), w ten dzień po wielomiesięcznym oblężeniu, mury Jerozolimy zostały przełamane przez babilońskie armie Nabuchodonozora.

W Melachim II 21:7 możemy znaleźć informacje o tym, że Król Menasze, jeden z gorszych żydowskich królów, umieścił bożka w Najświętszym Miejscu w Świątyni. Tradycja głosi, że stało się to właśnie w ten dzień. Talmud, w Masechet Taanit 28b, mówi, że podczas prześladowań ze strony Rzymian, Apostomos, kapitan sił okupacyjnych, uczynił to samo, oraz także publicznie spalił Torę – obydwa te czyny są uważane za świętokradztwo i bluźnierstwo.  Następnie, w 3760  (70 n.e.) roku, w ten sam dzień, Tytus Flawiusz przełamał mury Jerozolimy, a w 4999 (1239) roku Papież Grzegorz IX nakazał konfiskację wszystkich manuskryptów Talmudu. W późniejszych latach ten dzień nadal był czarnym dniem dla Żydów. W 1391 roku ponad 4.000 Żydów zostało zamordowanych w hiszpańskich miastach Toledo i Jaen, a w 4319 (1559) roku żydowska dzielnica w Pradze została spalona i splądrowana. Getto w Kownie zostało zlikwidowane właśnie w ten dzień w 5704 (1944) roku, a w 5730 (1970) roku władze Libii nakazały konfiskacje żydowskiej własności.

Inne wyjątkowe wydarzenia, które miały miejsce w ten dzień: 1650 (2100 p.n.e.) Noe wypuścił gołębią, by zobaczyć, czy wody Potopu już zeszły (Bereszit 8:8), Mosze Rabejnu zniszczył złotego cielca (Szemot 32:20, Seder Olam 6, Taanit 30b – Raszi), poczym znowu wszedł na Górę Synaj po raz drugi, gdzie spędził następne czterdzieści dni, błagając o przebaczenie za grzech złotego cielca (Szemot 33:11, Raszi).

 Post Czterech Miesięcy

Miszna w Taanit 4:8 mówi o 17 Tammuza jako o Poście Czterech Miesięcy, który został wspomniany przez proroka Zachariasza. Według tej Miszny 17 Tammuza zostanie przekształcony w czasach mesjańskich w dzień który będzie radością dla Domu Judy, pełen zadowolenia i wesołych uczt.
Lista ważniejszych wydarzeń, które doprowadziły do upadku Pierwszej i Drugiej Świątyni w Jerozolimie.
Poniższa informacja została przygotowana przez Long Island NCSY na podstawie “Toldot Am Olam” Rabina Shlomo Rottenberga.

 Pierwsza Świątynia

3316 Jehojakim ben Josziahu zostaje królem Judei (Królów II 23:36)

3320 Nabuchodonozor, król Babilonii podbija Judeę. Wynosi z Świątyni część świętych naczyń, a dzieci z królewskiej rodziny wywożą je do Babilonii (Daniela 1).

3327 Jehojahim (Jehonia) ben Jehojakim zostaje królem i sprawuje władze tylko przez trzy miesiące. Nabuchodonozor  zsyła go do Babilonii razem z 10.000 ludzi, oraz Mędrcami Tory (Królów II 24:16).

3327 Zedekia ben Jehojakim zostaje ostatnim królem Judei (24:18).

3338 Pierwsza Świątynia zostaje zburzona, stała przez 410 lat.

Druga Świątynia

3768 Rzym (główna siła w Judei po 3648 roku) zaczyna wyznaczać królów Judei. Pierwszym królem powołanym przez Rzym zostaje Agrippas ben Aristoblus.

3788 Sanhedryn  zostaje wygnany (Awoda Zara 9b). Rabban Jochanan  ben Zakkai, uczeń Hillela Starca (który zmarł w 3768 roku) zostaje głową Akademii (Zemach Dawid 910).

3804 Agrippas II zostaje ostatnim królem naznaczonym przez Rzymian, a Rabban Szymon ben Gamliel zostaje Nassi (Księciem).

3828 Druga Świątynia zostaje zburzona, stała przez 420 lat..