Nieznana radość

"Osoba jest zobligowana do picia w Purim" – mówi Talmud – "póki nie będzie znała różnicy pomiędzy 'Przeklęty Haman' (Arur Haman) i 'Błogosławiony Mordechaj' (Baruch Mordechaj)”.

Istnieją różne typy radości. Istnieje "radość micwy” dla Żyda, która jest nakazana w: "Służ B-gu z radością" (Psalm 100:2). Micwa wypełniana radośnie jest większa, głębsza, bardziej żywa, niż micwa wykonana mechanicznie. Ta radość, jednakże, nie tkwi w niej samej, lecz ze względu na uwydatnienie micwy.

Innym typem żydowskiej radości jest micwa by "Radować się w swoje święta" (Księga Powtórzonego Prawa 16:15). Tutaj, radość nie jest dodatkiem do innego celu. Micwą samą w sobie jest radowanie się.

Lecz fakt, że radowanie się potrzebuje bycia przykazanym, wskazuje na to, że to wciąż nie jest to maksimum radości. Większą radością jest ta, o której mówi Król Salomon : "Ten, kto ma dobre serce jest zawsze wesoły " (Księga Przysłów 15:15), opisując radość raczej jako stan bycia niż aktywność. To jest radość doświadczana w miesiącu Adar – słowami Talmudu, "Kiedy Adar się rozpoczyna, radość wzrasta". Ten kto jest zaznajomiony z duchową esencją żydowskiego czasu spontanicznie weseli się kiedy wkracza w miesiąc radości.

Jednakże, to jest świadoma radość, a sam fakt, że osoba jest świadoma swojego radowania się wskazuje na to, że ta radość jest raczej przybranym stanem niż wewnętrzną kondycją. Szczyt radości osiąga się w Purim, kiedy Żydzi świętują "póki nie będą wiedzieli" (ad lo jo-daat). Dokładnie tak działa radość Purim przepełniając duszę Żyda, tak, że nawet nie wie, że się raduje!