Synagoga jest żydowskim domem modlitwy i nauki.
Zrób sobie wycieczkę po fizycznej strukturze Synagogi jej wyposażeniu, rzuć okiem na podstawowe modlitwy i czytanie Tory, i dowiedz się jak wykonywany jest najświętszy przedmiot jaki mają Żydzi – Tora.
Mechica jest przedzieleniem separującym w synagodze sekcję dla mężczyzn od części dla kobiet. Fundamentalną zasadą modlitwy jest ustalenie relacji pomiędzy sobą a B-giem. Aspekt społeczny i rozpraszanie, które czasem towarzyszy mieszanym grupom są w ten sposób wyeliminowane.
W wielu synagogach zamiast mechicy, jest oddzielny balkon dla kobiet.
Amud to pulpit, zwykle umiejscowiony w pobliżu arki. To miejsce, z którego kantor (Chazan) prowadzi modlitwy.
W wielu synagogach na, albo blisko mównicy stoi pięcio- lub siedmioramienny świecznik (Menora). Jest rozświetlana elektrycznymi żarówkami, i jest pamiątką Menory świątynnej. W niektórych synagogach może być ustawiana obok arki.
Wielu ma zwyczaj by zapalać dwie świece obok mównicy. Kiedy prowadzący ("Chazan") jest żałobnikiem, lub przewodniczy zgromadzeniu w Jahrtzeit, zapala się pięć świec.
Bima to podium usytuowane na środku sanktuarium. Tora czytana jest z bimy, jak również niektóre modlitwy są z niej prowadzone.
Podium okryte jest specjalnym przykryciem z szacunku dla Tory, która jest na nim czytana.
Podczas okresu Wielkich Świąt, przykrycie bimy, okrycia zwojów Tory, nakrycie pulpitu kantora, oraz zasłona Arki są tradycyjnie wymieniane na białe. Biel reprezentuje bowiem czystość, przebaczenie i "oczyszczenie" przewinień, czyli wszystkie główne tematy Wielkich Świąt.
W wielu synagogach jest Wieczna Lampka (Ner Tamid), stale paląca się lampka, która usytuowana jest ponad Arką. Wieczna Lampka symbolizuje "zachodnią lampę", nieustanne światło, stale palące się w Świątyni w Jerozolimie. Służy również za symbol niezłomnej B-żej Obecności i naszej nie ginącej wiary w B-ga.
Tora, która jest przechowywana w arce, jest dużym zwojem pergaminu, na którym specjalnie wyszkolony Skryba (Sofer), spisał ręcznie Pięcioksiąg Mojżesza.
Czytanie Tory jest niezłym wyzwaniem, gdyż ani samogłoski ani znaki interpunkcyjne nie pojawiają się w tekście, a każdy Skryba ma odrobinę inny styl liternictwa.
