Emor
Parsza Emor - Wajikra (Księga Kapłańska) 21:1 – 24:23
Emor – אֱמֹר– w tłumaczeniu z języka hebrajskiego oznacza “mówić, powiedzieć”, jest to piąte słowo i pierwszy charakterystyczny wyraz tej Parszy. „Emor” jest 31-ą częścią w rocznym cyklu czytania Tory i 8-ą częścią w Księdze Wajikra. Tekst „emor” składa się z 6’106 hebrajskich liter, 1’614 hebrajskich słów, zajmuje najwięcej wersetów (215) w zwoju Tory względnie innych parsz.
Komentarz Rabina Szaloma Dow Ber Stamblera:
Krótki opis parszy Emor
W tej parszy, która zaczyna się od słów: "Powiedz (emor) kohanim-kapłanom, synom Aharona", mowa o różnych sposobach przejawu obecności Świętości w Świecie. Pierwszymi jej ‘pośrednikami’ byli kapłani, którzy mieli spełniać szczególne wymagania. Na przykład, nie wolno im było brać za żony rozwódek lub kobiet z ‘nieczystą’ przeszłością, zaś Kohen-Gadol mógł pojąć za żonę wyłącznie dziewicę ; nie mogli zbliżać się do ludzkich zwłok, , bowiem taki kontakt powoduje rytualną nieczystość, jednak wyjątek stanowi śmierć bliskiej osoby, wówczas kapłan może dotknąć ciała zmarłego człowieka. Kohen z ułomnościami lub z wadą fizyczną nie może odprawiać służbę w Świątyni. Koheni nie będą bezcześcić imienia Bożego. Co do zwierząt ofiarnych: ułomne, chore zwierzę nie może być przeznaczone na ofiarę. Nowonarodzone ciele, jagnię lub koźlątko powinno pozostać przy matce minimum siedem dni od narodzin zanim będzie można przeznaczyć go na ofiarę. Zakazane jest przenosić w ofierze zwierzę i jego dziecię tego samego dnia. Nakazów i zakazów wymienia się kilkanaście.
W dalszej kolejności czytamy: "Oto czasy święte Pana, na które będziecie wzywać ich zwołaniami świętymi, to są moje czasy święte!" (23:2). W każdym z uroczystych dni zawarta jest właściwa cząstka świętości oraz szczególny typ duchowości. Można powiedzieć: w każdym ze świąt wierni rozpoznają w stosownym czasie jeden z wymiarów swojego powołania. B-g przywołuje imiona świąt. Najważniejszy jest Szabat, dzień całkowitego odpoczynku i oddania się w pełni Boskiej Obecności. Kolejnymi są: Pesach, trwające 7 dni a rozpoczyna się dnia 15-go miesiąca Nissan, pół-święto - Omer, Święto Szawuot, Rosz Haszana, Jom Kippur, Sukkot - Święto szałasów rozpoczyna się dnia 1-go miesiąca Tiszrej, Święto Szmini-Aceret, nadchodzące ósmego dnia po rozpoczęciu Święta Sukkot.
Pesach jest świętem wolności. Szawuot jest świętem, gdy B-g ofiarował Torę ludowi Izraela - to Święto radości, któremu w dawnych czasach towarzyszyła pielgrzymka do Świątyni. Odstęp między obu świętami trwa 50 dni. W tym czasie odlicza się 49 dni Omer (omer to też miarka ze zbiorów jęczmienia). Ten okres związany był z ofiarowaniem pierwocin kapłanom: składane były w ofierze chleb i baranki, przynoszono kapłanom snopy świeżo ściętego zboża "do wykonania nimi gestu kołysania". Oczywiście zwyczaj ten już nie istnieje, ale współcześni nam kabaliści uważają, że 7 tygodni dzielące dwa wielkie święta należy traktować jako czas duchowego przygotowania się do otrzymania Tory. W tym czasie trzeba w sobie rozwijać cnotę miłosierdzia, siłę duchową, równowagę i zaufanie.
Na Nowy Rok (Rosz Haszana) szczególnie jest odczuwalna obecność B-ga - Króla Wszechświata. Tego dnia zostaje zapisane, jak długo przyjdzie nam żyć, kto umrze przed czasem, kto w swoim czasie. Kto umrze od wody, kto od miecza, kto z głodu, a kto od choroby. Tego też dnia wszystkie rzeczy wracają do swego pierwotnego stanu. Kierująca nimi wewnętrzna wola powraca do Boga, światy znajdują się w stanie uśpienia i podtrzymuje je w istnieniu tylko Wola Zewnętrzna. Dźwiękiem szofaru - baraniego rogu, B-g odzyskuje atrybut suwerenności i budzi się w Nim pragnienie panowania.
Na Jom Kippur to, co w Nowy Rok zapisano w księgach życia, zostaje ‘przypieczętowane’: ostatecznie zapadają decyzje o życiu, śmierci, chorobie. Święto objawia w nas zdolność skruchy - jednej z siedmiu rzeczy zaistniałych jeszcze przed stworzeniem świata. Bez skruchy nie potrafimy wyzwolić się od nienawiści i wrogości. Jest to dzień pokuty i pełnego postu.
Sukkot - Święto szałasów jest świętem radości. Jedyne, jak mawiają chasydzi, w które wchodzimy w zabłoconych butach. Przez siedem dni Żydzi mieszkają w namiotach, a ich domem staje się to, co chwilowe, niestałe, kruche.
Każde ze świąt objawia i wlewa w nas to, co Święte. To, co Święte, objawia się również w naszym stosunku do ludzi. Dlatego Parsza Emor zawiera nakazy, jak postępować wobec skrzywdzonego człowieka. Bo krzywda poprzez (na przykład) morderstwo jest krzywdą wyrządzaną Bogu, który w każdym z ludzi zawarł to, co ma w sobie: duszę, czyli tchnienie, rozum i wolność.
Parsza Emor również opisuje rytuał zapalania Menory w Świątyni .
Na końcu Parsza Emor opowiada o zdarzeniu ukarania człowieka za bluźnierstwo, także o prawach karania za morderstwo, spowodowania trwałego skaleczenia i uszkodzenia mienia.
Kolejność czytania w cyklu tygodniowym
Czytanie pierwsze: Wajikra, 21:1-15
Czytanie drugie: Wajikra, 21:16-22
Czytanie trzecie: Wajikra , 22:17-33
Czytanie czwarte: Wajikra, 23:1-22
Czytanie piąte: Wajikra, 23:23-32
Czytanie szóste: Wajikra , 23:33-44
Czytanie siódme: Wajikra, 24:1-23
Parsza Tazria - Księga Wajikra (Księga Kapłańska), 12:1 – 13:59
Parsza Caw - Księga Wajikra (Księga Kapłańska) 6:1- 8:36