Mojżesz spisał wszystkie Pięć Ksiąg Tory pod dyktando Boga.

Tora opowiada o tym jak Bóg stworzył świat, jak powstała rasa ludzka poczynając od Adama i Ewy, jak nasi Ojcowie – Abraham, Icchak i Jakow – żyli i jak Żydzi stali się narodem wybranym przez Boga na „królestwo kapłanów i naród święty” poprzez otrzymanie Tory i jej przestrzeganie.

Za czasów króla Salomona Wzgórze Świątynne mierzyło 500 x 500 łokci. Na jej teren można było dostać się przez 5 wejść:

Od strony południowej – podwójne wrota Chułdy

Od strony zachodniej – wrota Kifonus

Od strony północnej – wrota Tadi

Od strony wschodniej – wrota Szuszan

(Król Herod przy zwiększeniu terenu Wzgórza Świątynnego wybudował dodatkowe trzy bramy od strony zachodniej.)

Główną część Wzgórza Świątynnego stanowił przestrzenny plac, na którym wznosiła się Świątynia. Na pozostałej przestrzeni znajdowały się rożne budowle, w tym m.in.:

- Dom Nauki, gdzie studiowano oraz omawiano prawo talmudyczne.

- Sala, gdzie mogli przebywać służące w Świątyni niższej rangi.

- Zbrojownia, wypełniona bronią na wypadek ataku wroga.

- Pomieszczenie gospodarcze z narzędziami do przeprowadzenia prac remontowych.

- Budynek trębaczy, z którego dachu rozbrzmiewał dźwięk szofaru z nadejściem Szabatu, by ludność wiedziała, kiedy zaprzestać wszelkiej pracy.

Miejsce Najświętsze - Kodesz-HaKodaszim

Kodesz-HaKodashim - Najświętsze, jak sama nazwa wskazuje, był najświętszą częścią Świątyni. 

Do tego miejsca mógł wstępować jedynie arcykapłan i tylko raz w roku na Jom Kippur.

Wymiary Kodesz-HaKodashim były następujące:  20 łokci długości, 20 łokci szerokości i 40 łokci wysokości. Podłoga i ściany były pokryte złotem, podobnie jak w Sanktuarium.

W Kodesz-HaKodashim znajdował się kamień, wznoszący się nad ziemią na wysokość trzech palców. Po raz pierwszy ten kamień był odkryty przez przez Króla Dawida i Proroka Szmula.

Na tym kamieniu w czasach Pierwszej Świątyni znajdowała się złota Arka z tablicami Przymierza. Za czasów Króla Josziachu Arka była ukryta, natomiast w Drugiej Świątyni Arki nie było.

                                                              

 

 

 

 

 

 

Szaar Nicanor - Brama Nicanora - wejście do Świątyni.

 

Brama Nicanora prowadziła z Dworu Kobiet (Ezrat-Naszim) do wewnętrznego dziedzińca Świątyni (Azar). Skrzydła bramy wykonane z brązu zdobiły wyszukane płaskorzeźby na całej powierzchni. Każde skrzydło mierzyło 5 x 20 łokci.

Bramę ofiarował Świątyni człowiek o imieniu Nicanor - stąd nazwa: „Brama Nicanora”. 

Podczas transportu skrzydeł bramy wraz z całym osprzętem z Egiptu do Judei, rozpętał się straszliwy sztorm. Załoga statku była zmuszona wyrzucić jedno ze skrzydeł za burtę. Gdy sztorm nieco zmalał, żeglarze postanowili pozbyć się też drugiego skrzydła, ale Nicanor, dowiedziawszy się o tych zamiarach, oświadczył, że jeżeli wyrzucą bramę za burtę, to niech wyrzucą też jego. Dzięki jego poświęceniu, zdarzył się cud -  nagle burza całkowicie ucichła. A gdy statek przycumował do brzegu Judei, żeglarze ujrzeli  wyrzucone skrzydło bramy kołyszące się tuż obok na powierzchni wody w zatoce. 

Wszystkie drzwi Świątyni były pokryte złotem, z wyjątkiem Bramy Nicanora.  Mędrcy chcieli, by lud widział  "cudowną bramę" w jej oryginalnej formie. Zresztą bramę wypolerowano na wysoki połysk, tak że lśniła jaśniej niż złoto.

 

 

Mizebach-Achocon -

Zewnętrzny Ołtarz do składania ofiar

Ołtarz, gdzie składano ofiary, był przeznaczony, m.in: 
w części górnej składano całopalenia całopalenia ofiar;
ściany ołtarza były wykorzystywane do skraplania krwią określonych ofiar, zgodnie z przepisami Tory (Zrikat-Adam).
Przy samym ołtarzu było kilka ramp zbudowany na południowej ścianie.
Ołtarz do składania ofiar był wykonany z niedużych kamieni, wapnia, żywic i glazury. Kamienie były idealnie gładkie, bez jakichkolwiek nierówności czy zarysowań. Kamieni tych nigdy nie dotykały narzędzia metalowe, gdyż metal może skrócić życie człowieka, przeznaczeniem zaś Mizebach-Achocon było przedłużenie życia człowieka.   

                                                  

Wywyższone Opłakiwanie, Wznoszące Wizje i Rozradowanie Micwot

Pierwsze dziewięć dni miesiąca Aw, jak również dziesiąty poranek (1), to dni bolesnej żałoby po zniszczeniu pierwszej i drugiej Świątyni.

Podczas "Dziewięciu dni" od dnia 1 do dnia 9 miesiąca Aw, płaczemy nad zniszczeniem Świętej Świątyni, ale też zgłębiamy wiedzę o Świątyni.

Prorok Ezechiel powiedział: "Mistrz świata! Dlaczego mówisz mi, żebym poszedł i opowiedział Izraelowi o budowie Domu ... Są teraz na wygnaniu w ziemi naszych wrogów. Czy jest coś, co mogą zrobić [dla Domu]? Niech pozostaną tak jak są, dopóki nie wrócą z wygnania, zaś potem pójdę i powiem im. 

B-g odpowiedział: "Czy budowa Mojego Domu ma być marginalizowana, ponieważ Moje dzieci są teraz w obcej ziemi?”

Studiowanie Tory [poznawanie budowy  Świątyni] może być skonfrontowane z budowaniem Świątyni. Powiedz im, aby zgłębiali każdy szczegół budowy Świątyni. Jako nagrodę za to, za naukę i poświęcenie się, przyjmę to tak, jakby właściwie budowali Świątynię.” 

Ze sformułowania powyższego fragmentu wynika, że studiowanie przepisów związanych ze Świątynią jest nie prosto czynnością intelektualną. Studiując Torę, w tym przepisy związane ze Świątynią wypełniamy swój obowiązek zbudowania Świątyni.

                                                                            

Dzień, w którym zostały  zburzone mury Jerozolimy

Post 17-tego Tamuz, znany jako Sziwa Asar Be'Tamuz, jest początkiem trzytygodniowego okresu opłakiwania zniszczenia Jerozolimy i dwóch Świątyń.

Właściwie to post upamiętnia pięć tragicznych wydarzeń tej daty: