Wszystkie Święta żydowskie zaczynają się w przeddzień wyznaczonej daty. Spowodowane jest to tym, że "dzień żydowski" rozpoczyna się i kończy o zachodzie słońca.
Żydowski kalendarz religijny rozpoczyna się od żydowskiego Nowego Roku czyli Rosz Haszany, który jest również nazywany Dniem Sądu - w niebie otwierane są księgi i każde stworzenie jest oceniane. Tego dnia dmie się w róg barani szofar, który symbolizuje trąbę, która zabrzmi na końcu czasów w Dniu Sądu. Okres pokuty kończy Jom Kipur, czyli Dzień Pojednania.
Kilka dni później rozpoczyna się siedmiodniowe Święto Namiotów - Sukot, pierwotnie święto plonów, które jest radosnym wesołym świętem. Po nim następuje święto 'Radości Tory' - Simchat Tora, symbolizuje zakończenie rocznego cyklu czytania Tory.
Święto Pesach, które upamiętnia wyjście Izraelitów z Egiptu. Ze świętem tym wiążą się rozbudowane tradycje dotyczące jedzenia, zachowania itd.
Siedem tygodni po tym święcie obchodzone jest Święto Tygodni Szawuot - pamiątka przekazania przez Boga Mojżeszowi przykazań na górze Synaj .
W okresie przesilenia zimowego obchodzimy trwające osiem dni Święto Świateł - Chanuka. Upamiętnia wydarzenia jakie nastąpiły po zbezczeszczeniu Świątyni Jerozolimskiej , kiedy to jeden dzbanuszek oliwy, wystarczający zwykle na jeden dzień, płonął przez osiem dni, dopuki nie została wyprodukowana kolejna potrzebna ilość koszernej oliwy. Osiem dni też trwają uroczystości ponownego wyświęcenia Świątyni.
Święto Purim upamiętnia wybawienie od zagłady Żydów za czasów perskiego panowania.
Do szczególnych dni świątecznych należy Szabat czyli siódmy dzień tygodnia, przeznaczony na odpoczynek, w którym obowiązuje zakaz wykonywania wszelkich prac, wyszczególniono też 39 czynności, które nie powinno się wykonywać w Szabat
Tradycyjne życzenia świąteczne to חג שמח [Chag Sameach], czyli Wesołych Świat.
W najważniejsze święta żydowskie odczytywane są księgi biblijne z tzw. zbioru Megilot.
Chanukija jako uniwersalny symbol wolności religii wzbudza poczucie żydowskiej dumy. W 1974 Chabad-Lubawicz zorganizował pierwsze publiczne zapalanie świec chanukowych w Stanach Zjednoczonych u stóp Liberty Bell w Filadelfii. Następnego roku, Chabad-Lubawicz ufundował prawie 7-metrową mahoniową chanukiję na placu Union Square w San Francisco.
Kiedy Machabeusze odbili Jerozolimę i weszli do Świątyni, zastali tam przygnębiający bałagan – bożki, resztki kotletów schabowych i wszędzie porozrzucane butelki po piwie. Posprzątali więc i powtórnie poświęcili Świątynię.
Kiedy Aleksander Wielki zawarł pokój z Jerozolimą w 3448 roku (313 p.n.e.), płaciliśmy podatki i każdy zajmował się swoimi sprawami. Aż w końcu do władzy doszedł przepełniony megalomanią Antioch Epifanes. Epifanes znaczy – „ulubiony przez bogów” więc Antioch nie przyjmował do wiadomości, że ktokolwiek może być związany z bogiem innym niż on sam. Splądrował Świątynię w Jerozolimie, a następnie zabronił obrzezań, Szabatu i obrzędu tefilin – czyli wszystkiego co związane z żydowską tożsamością i naszym związkiem z jedynym i niedefiniowalnym B-giem.
Jest coś szczególnego w Chanuce: główne mechanizmy tego święta były powielane wielokrotnie w historii Żydów.
Chanuka przede wszystkim pokazuje na gotowość Żydów ryzykować życie dla zachowanie ich Żydowskości - czyli, zachować wierność Torze, którą B-g nam dał jak plan naszej życiowej misji.
Wojskowe zwycięstwo było nietrwałe i w każdym okresie nie pełne – za jedno-dwa krótkie pokolenia nowe państwo Machabeuszy straciło niepodległość, uginając się pod hegemonią Rzymian.
Chanuka najbardziej celebruje to, że nie pozwoliliśmy nikomu dyktować nam naszego stosunku do B-ga. Byliśmy gotowi za to oddać wszystko, nawet nasze cielesne życie.
Tzvi Freeman
Czy Chanuka zdarzyła się wiele lat temu? Czy może dzieje się teraz? Czy był kiedyś czas żeby się nie działa? Opowieść o małej świeczce odganiającej potwora przeraźliwej ciemności jest ciągle żywa wewnątrz każdego z nas, i w świecie otaczającym nas.
