Grób Racheli

Grób Racheli jest umiejscowiony w mieście Betlejem, na południe od Jerozolimy. Od wieków, leży na opustoszałym przydrożu, lecz potomkowie Racheli przybywają tu by wylewać przed nią swoje serca – matka, która mieszka w grobie na samotnym poboczu by być tam dla swoich cierpiących dzieci. Rachel jest ciągle źródłem pocieszenia i otuchy dla swoich dzieci—modląc się za nie i uzyskując B-ską obietnicę powrotu jej dzieci do ich Ziemi Obiecanej.
Duchowe znaczenie
Gdy umarła Rachel, Jakub i jego rodzina mieszkali w małej odległości od Betlejem. Jednakże nie przeniósł swojej ukochanej żony Rachel do tego miasteczka by ją tam pochować, ani nie przeniósł jej ze sobą do domu na Hebron, lecz pochował ją pośrodku niczego, na przydrożu.
Dlaczego?
Jakub przewidział, że w przyszłości, po zniszczeniu Pierwszej Świątyni w 423 r. p.n.e., Żydzi zostaną wysiedleni ze swoich domów i zesłani na wygnanie do Babilonu. Podczas ich przygnębionego marszu będą iść tę właśnie drogą i będą żalić się Racheli. Jej obecność doda im odwagi, a ona będzie błagać B-ga w ich imieniu.
Prorok Jeremiasz, który żył podczas tych wydarzeń, opisuje, co się działo (Jeremiasz 31:14):

„Głos jest słyszany na wysokościach,
Zawodzenie, gorzki płacz.
Rachel opłakuje swoje dzieci
Nie daje się pocieszyć
Bo odeszły”.
Jeremiasz przedstawia nam również odpowiedź B-ga:
„Powstrzymaj swój głos od lamentu,
A oczy twoje od łez
Bo twoje trudy zostały wynagrodzone
i twoje dzieci powrócą do swych granic”.
Zgodnie z Midraszem, w tym czasie inni Praojcowie, Pramatki i Mojżesz, także, błagali o litość. Ale B-g odpowiadał milczeniem, do czasu, gdy Rachel podniosła swój głos, i uzyskała obietnicę odkupienia.
"O Panie Wszechświata," – nalegała – "rozważ co zrobiłam dla mojej siostry Lei. Cała praca którą wykonał Jakub dla mojego ojca była tylko po to by mógł się ze mną ożenić; jednakże, kiedy przyszedł na mnie czas, by wejść pod baldachim ślubny – zamiast mnie przyprowadzono moją siostrę. Nie tylko zachowałam wtedy milczenie, ale i wyjawiłam jej sekretne hasło, które ustaliliśmy z Jakubem (specjalnie by uchronić się przed podstawieniem innej panny młodej). Ty również, jeżeli Twoje dzieci przyprowadzą Twojego rywala do Twojego domu, zachowaj milczenie".
Natychmiast, wzbudziło to litość B-ga i odpowiedział, "Dla ciebie, Rachelo, sprowadzę z powrotem Izraela na jego miejsce". (Zobacz również Niesamowity  sek r e t Racheli )
Zrezygnowała ze swojego miejsca przy mężu po raz drugi, gdy zgodziła się na samotny pochówek na boku pustynnej drogi zamiast miejsca w rodzinnej ziemi w Hebronie. Uczyniła tak, by być tam dla swoich dzieci, które będą żyć dziesiątki wieków później.
Rachel jest kwintesencją żydowskiej matki, poświęcającej się dla naszego dobra i bezpieczeństwa. To uczucie bezgranicznej miłości i matczynej troski jest tym, co przyciąga ludzi do jej grobu po dziś dzień.
Co więcej, sama Rachela była bezdzietna przez wiele lat zanim została wynagrodzona dziećmi. Dlatego też, kobiety, które cierpią z powodu bezpłodności, w szczególności, podróżują do jej grobu by się modlić.
Podstawowa Historia
W 2208 (1553 r. p.n.e.), Jakub prowadził swoją rodzinę do rodzinnego Hebronu, po dwudziestu latach pracy dla swojego teścia w Charanie (na współczesnej granicy Syryjsko-Tureckiej). Podczas podróży, Rachela urodziła swojego drugiego syna, Benjamina, i umarła w połogu. Zamiast zabrać ją do Grobu Patriarchów w Hebronie, Jakub pogrzebał ją w tamtym miejscu, przy drodze do Betlejem (Efrat).
"A Jakub wzniósł pomnik na jej grobie". Każdy z jedenastu synów Jakuba (poza nowonarodzonym niemowlęciem – Benjaminem) umieścił kamień na grobie Racheli, a Jakub umieścił kamień na ich szczycie.
Zgodnie z Midraszem, pierwszą osobą modlącą się przy jej grobie był jej najstarszy syn Józef, który miał zaledwie siedem lat, kiedy umarła jego matka. Gdy miał siedemnaście lat, jego bracia sprzedali go w niewolę. A kiedy był prowadzony do Eiptu, wyrwał się niewolącym go, pobiegł do grobu swojej matki i wołał do niej: "Matko, moja matko, która mnie urodziłaś, obudź się, powstań i ujrzyj moje cierpienie". "Nie bój się", usłyszał odpowiedz swojej matki. "Pójdź z nimi, a B-g będzie z tobą".
Począwszy od V wieku n.e. do połowy XIX wieku, grób Racheli był oznaczony maleńką kopułą podtrzymywaną czterema belkami. W 1841 roku, Sir Mojżesz Montefiore ze swoją żoną, (która, jak Rachela, była bezdzietna) dodali ściany do sklepienia, oraz długi pokój, gdzie odwiedzający mogli znaleźć schronienie przed pogodą, odpocząć lub coś przekąsić. Ten wizerunek grobu Racheli został spopularyzowany w sztuce i na fotografiach.
W 1948 roku, Jordańczycy przejęli kontrolę nad tym terenem i Żydom nie było już dłużej wolno modlić się przy grobowcu. Od tego czasu Grób Racheli pozostawał na otwartej przestrzeni, na przydrożu, póki Arabowie nie zbudowali własnego cmentarza wokół grobowca – a ponieważ Betlejem bardzo się rozrosło, grób ten leży teraz w centrum miasta.
Po izraelskim zwycięstwie w Wojnie Sześciodniowej w 1967 roku, Grobowiec został ponownie otwarty dla dzieci Racheli. Przez następnych trzydzieści lat Żydzi uczęszczali do grobu, robiąc krótką przejażdżkę z Jerozolimy do Betlejem, by modlić się na tym miejscu. Popularna piosenka tamtych czasów obiecywała: „Twoi synowie powrócili do ciebie, Matko Rachelo, a na ich czele Benjamin i Józef… Nigdy już stąd nie odejdziemy, Rachelo”.
Sprawy jednak uległy zmianie. W wyniku przemocy Pierwszej Intifady, Betlejem zostało dane Władzom Palestyńskim, lecz Izrael zachował kontrolę nad miejscem grobu. W 1996 roku, w obliczu wznowienia arabskich ataków, Izraelskie Ministerstwo Religii wybudowało fortyfikację wokół maleńkiej konstrukcji, z dwoma wieżyczkami strażniczymi, z betonowymi ścianami o grubości trzech stóp i drutem kolczastym. Ta wzmocniona konstrukcja przetrzymała wysiłki uzbrojonych arabskich buntowników.
Dziś
Grób Racheli leży w odległości zaledwie krótkiej podróży samochodem z Jerozolimy. Jedynie całkowicie zakryte i kuloodporne autokary i furgonetki mogą poruszać się między wysokimi na15-stóp betonowymi barierami, które prowadzą do Grobu. Co kilka godzin kuloodporny “Egged bus” podjeżdża do punktu kontrolnego prowadzącego do Betlejem, gdzie zostaje mu przydzielona wojskowa eskorta. Dwie minuty później, bus przybywa do ogrodzonego grobowca i wysadza swoich pasażerów wewnątrz całkowicie zamkniętej strukturę.
Wewnątrz fortecy, mały starożytny kopułowaty pokój, zdominowany przez duży okryty nagrobek, zachowuje i pielęgnuje swoją atmosferę. Mężczyźni i kobiety, w odrębnych stronach pomieszczenia, przytulają się do okrytego pomnika i szepczą "Matce Racheli" w sekrecie swoje bóle.
Uwaga: Zgodnie z większością autorytetów halachicznych, Kohanim nie mogą wchodzić do kompleksu stojącego w miejscu pochówku.
Interesujące fakty
• Kiedy Jakub pochował Rachelę, każdy z jego synów wziął kamień i umieścił go na jej grobie. Później Jakub wziął duży kamień i umieścił go na szczycie pozostałych. Tak został uformowany pierwszy nagrobek na miejscu jej pochówku. To jest jeden ze źródeł zwyczaju kładzenia kamienia na grobie po odwiedzeniu go.
• Kiedy Sir Mojżesz Montefiore przekształcił grobowiec, zrobiono żelazny zamek w drzwiach z unikalnymi kluczami. Mówiono, że te klucze pomagały w trudnych porodach, więc ciężarne kobiety, zarówno żydowskie jak i arabskie, wkładały je pod poduszki. Po wyzwoleniu Grobu w 1967 roku, główny rabin Izraela, Rabin Goren, przybył na to miejsce. Wtedy pewien Arab wyszedł i dał jeden z kluczy do grobowca Rabinowi Gorenowi, który pozostaje w jego rodzinie po dzień dzisiejszy.
• Chaim Silberstein z Arutz Sheva opowiedział historię o tym jak Grób Racheli został uratowany z rąk Palestyńczyków: "Podczas administracji Rabina, grobowiec Racheli miał przypaść w granice 'Terenu A', pod pełną, cywilną jak i militarną, arabską kontrolą. Nie mogąc dłużej patrzeć na to, członek Knesetu Chanan Porat zdecydował, że musi porozmawiać z Rabinem w nadziei, że zmieni zdanie. Gdy Chanan Porat szedł do biura Rabina, inny członek Knesetu, Rabin Menachem Porush, zapytał Porata gdzie idzie. Słysząc, że Porat ma walczyć o Grób Racheli, Porush poprosił by mógł wziąć udział w spotkaniu. W biurze Rabina, Porat tłumaczył szczegóły sytuacji bezpieczeństwa Grobu, racjonalnie argumentując pilność rozwiązania tej złożonej kwestii – jednak nie zrobiło to wrażenia na Rabinie. "Nagle Rabin spojrzał na Porusha i zobaczył, że ten płacze. Porush ujął dłonie Rabina i ze spływającymi obficie po twarzy łzami mówił: 'Icchaak, to Mamma Rachel, Mamma Rachel.' W tym momencie serce Rabina się otworzyło, i naniósł poprawki na mapę tak, że Grób Racheli pozostawał żydowskich rękach".
• Kiedy żona Sir Mojżesza Montefiore, Judyta, umarła, wybudował mauzoleum które jest repliką grobowca Racheli. Usytuowany w Ramsgate, w południowej Anglii, gdzie żyli, teraz zawiera doczesne szczątki ich obojga.