Święta

ŚwiętaŻydowskie Wszystkie Święta żydowskie zaczynają się w przeddzień wyznaczonej daty. Spowodowane jest to tym, że "dzień żydowski" rozpoczyna się i kończy o zachodzie słońca.

Żydowski kalendarz religijny rozpoczyna się od żydowskiego Nowego Roku czyli Rosz Haszany, który jest również nazywany Dniem Sądu - w niebie otwierane są księgi i każde stworzenie jest oceniane. Tego dnia dmie się w róg barani szofar, który symbolizuje trąbę, która zabrzmi na końcu czasów w Dniu Sądu. Okres pokuty kończy Jom Kipur, czyli Dzień Pojednania.

Kilka dni później rozpoczyna się siedmiodniowe Święto Namiotów - Sukot, pierwotnie święto plonów, które jest radosnym wesołym świętem. Po nim następuje święto 'Radości Tory' - Simchat Tora, symbolizuje zakończenie rocznego cyklu czytania Tory.

Święto Pesach, które upamiętnia wyjście Izraelitów z Egiptu. Ze świętem tym wiążą się rozbudowane tradycje dotyczące jedzenia, zachowania itd.

Siedem tygodni po tym święcie obchodzone jest Święto Tygodni Szawuot - pamiątka przekazania przez Boga Mojżeszowi przykazań na górze Synaj .

W okresie przesilenia zimowego obchodzimy trwające osiem dni Święto Świateł - Chanuka. Upamiętnia wydarzenia jakie nastąpiły po zbezczeszczeniu Świątyni Jerozolimskiej , kiedy to jeden dzbanuszek oliwy, wystarczający zwykle na jeden dzień, płonął przez osiem dni, dopuki nie została wyprodukowana kolejna potrzebna ilość koszernej oliwy. Osiem dni też trwają uroczystości ponownego wyświęcenia Świątyni.

Święto Purim upamiętnia wybawienie od zagłady Żydów za czasów perskiego panowania.

Do szczególnych dni świątecznych należy Szabat czyli siódmy dzień tygodnia, przeznaczony na odpoczynek, w którym obowiązuje zakaz wykonywania wszelkich prac, wyszczególniono też 39 czynności, które nie powinno się wykonywać w Szabat

Tradycyjne życzenia świąteczne to חג שמח [Chag Sameach], czyli Wesołych Świat.

W najważniejsze święta żydowskie odczytywane są księgi biblijne z tzw. zbioru Megilot.

"Czerpanie wody" w Święto Sukot

siloam sukkotwaterdrawing-sm „Czerpanie wody” odbywało się przez 7 nocy trwania Sukot.

Za czasów Świątyni w Jerozolimie, jednym ze szczególnych rytuałów Sukot było uroczyste polewanie ołtarza ofiarnego wodą. W traktacie Miszny „Rosz Haszana” odnotowano, że w okresie Święta Sukot, Wszechmogący decyduje, ile wody będzie spadnie z nieba w nowym roku: czy bī będzie dość deszczy, by ziemia wydała dobry urodzaj. Tak więc rytuał uroczystego polewania wodą ołtarz ofiarny był swoistą prośbą o zesłanie życiodajnych deszczy. Wodę do tego celu czerpano ze źródła w miejscowości Szyloach w pobliżu Jerozolimy i przynoszono do Świątyni. Czynność ta była poprzedzona całonocnym uroczystym wzniosłym imprezowaniem na dziedzińcu Świątyni - w odległości 15 kroków od azarah (wewnętrzny dziedziniec) stali Lewici, głośno brzmiała radosna muzyka w wykonaniu grupy muzykantów grających na różnych instrumentach muzycznych, świątynni mędrcy tańczyli, żonglerzy żonglowali płonącymi pochodniami, lampy naftowe i ogromne latarnie oświetlały całe miasto. Zabawa trwała aż do świtu, po czym procesja podążała do Szyloach by "czerpać wodę radości.” Mędrcy Talmudu mawiali: ”Ten, kto nie widział radosnego świętowania czerpania wody, nie widział prawdziwej radości życia."

Podczas gdy uroczyście wodą polewano ołtarz ofiarny każdego dnia świętowania Sukot, jednak tylko w okresie Chol Hamoed (czyli po dwóch dniach ścisłego Święta, mogą odbywać się imprezy, zabawy etc, ponieważ wiele z elementów świątecznych obchodów (na przykład gra na instrumentach muzycznych bądź włączanie muzyki z mediów) są zakazane w Jom Tow (Dzień Święta)

Dziś wspominamy te radosne obchody Simchat Bejt Ha-Szoewa ( "radość czerpania wody”), urządzając radosne świętowanie na ulicach, z muzyką i tańcem, z grillowaniem, śpiewaniem. Rebbe zainicjował zwyczaj organizowania takich uroczystości w Szabat i Jom Tow (ale bez instrumentów muzycznych oczywiście). Fakt, że nie możemy świętować również na ulicach, jak mówił Rebbe, oznacza to, że jesteśmy wolni, aby świętować radość Sukot pełnią radości.

Kilka słów o Święcie Sukot

Opowiada Rabin Szalom Ber Stambler

Chol HaMoed

Świąteczny tydzień - Chol HaMoed - חול המועד‎

Hawdala po zachodzie słońca drugiego dnia Święta Sukot (a w Erec Israel – pierwszego dnia) wprowadza nas w ciąg dalszy dni świątecznych, jednak trwających już w tygodniu powszednim – jest to okres CHOL HAMOED. Wyraz „Chol” oznacza „dzień powszedni, nieświęty”; wyraz „moed” oznacza ”półświęto, dni pomędzy”.

Poza granicami Izraela okres ten trwa pięć dni, w Izraelu – sześć. W trakcie trwania dni Chol HaMoed nie ma absolutnego zakazu wykonywania pracy, dopuszczalna jest praca niezbędna do potrzeb samego Święta oraz wykonywania obowiązków zawodowych.

W ciągu trwania dni Chol HaMoed powinniśmy zachować nastrój świąteczny, urządzać świąteczne spotkania, wspólne posiłki przy świątecznym stole.

Za czasów Świątyni w Jerozolimie, w trakcie trwania Chol HaMoed każdy Żyd w Erec Izrael dążył by trafić do Jerozolimy. Odbywały się pielgrzymki do Świątyni, by spędzić tam ten okres świąteczny. Ale i w nasze dni Żydzi z całego świata w miarę swoich możliwości dążą do Jerozolimy, by upamiętnić tam TE dni, pomodlić się przy Ścianie Płaczu – HaKotel – הכותל

Simchat Tora

SimchasTorah Dnia 23 Tiszrei obchodzimy Święto Simchat Tora - Radość Tory (W Erec Israel Święto Simchat Tora obchodzone jest razem z Szmini Aceret dnia 22 Tiszrei).

Dzień ten uświęca zakończenie rocznego cyklu czytania Tory. Ostatni jej fragment ostatniej piątej Księgi Tory "Wezot haberacha" zostaje odczytany właśnie w Święto Simchat Tora.

Pięcioksiąg Mojżeszowy - Humasz podzielony jest na 53 części nazywane parszami. Każdego tygodnia czytamy jedną parszę zamykając pełen cykl zwoju Tory w ciągu roku. Cykl zaczyna się w ostatni Szabat miesiąca Tiszrei, a kończy w czasie Simchat Tora, kiedy świętujemy zamknięcie jednego cyklu czytania i początek kolejnego.

Czytaj dalej

Co to jest Sukot?

"Przez siedem dni będziecie mieszkać w szałasach (...) aby pokolenia wasze wiedziały, że w szałasach kazałem mieszkać synom izraelskim, gdy wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej” (Księga Tory -Dwarim, 16:13)

Żydzi wyszli z Egiptu, zostawiwszy swoje zagospodarowane domostwa. Na trudności związane z porzuceniem życia, do którego przywykli, nałożyły się obiektywne problemy związane z zamieszkiwaniem na pustyni: nie było ścian chroniących od wiatru, nie było dachów osłaniających od deszczu i słońca.