Szmini Aceret i Simcha Tora następuje tuż po świątecznym tygodniu Sukot. Dwa dni świąteczne Szmini Aceret i Simchat Tora (w Izraelu - 1 dzień) - to okres świąteczny, kiedy większość form pracy jest zabroniona. 

O Szmini Aceret mówi Tora w Księdze Waikra, rozdz. 23 - „Emor”: „…A składajcie ofiary ogniowe Wiekuistemu przez siedem dni, dnia ósmego zaś - zgromadzenie świąteczne, żadnej pracy uciążliwej nie wykonuj!…”; również w Księdze Tory Bamidbar, rozdz. 29: „…To zgromadzenie świąteczne - aceret - ustanówcie, żadnej pracy nie wykonujcie…” .

Wraz z zachodem słońca kobiety i dziewczęta zapalają świece, recytując odpowiednie błogosławieństwa, rozpoczynając świętowanie: uroczyste posiłki z Kiddusz’em, spotkania, biesiady, śpiewy. Nie należy pracować, ale wolno gotować posiłki (wykorzystując istniejący, uprzednio zapalony płomień).

Świętowanie Szmini Aceret

Pewnego razu król urządził wielką ucztę i zaprosił wszystkich swych poddanych do pałacu. Po spędzeniu razem kilku radosnych dni goście zaczęli przygotowywać się do wyjścia. Ale król poprosił swych najbliższych przyjaciół: „Proszę, zostańcie ze mną jeszcze jeden dzień, trudno mi się z wami rozstać”. Tak jest z nami w Szmini Aceret. Spędziliśmy wiele wspaniałych dni bardzo blisko Pana Wszechświata w synagodze i w Suce. Szef chce się z nami spotkać jeszcze jednego dnia, dlatego dał nam to święto. Ten dzień zarezerwowany jest dla radości i szczególnych modlitw o deszcz. Istnieje zwyczaj tańczenia hakafot (por. dalej) w noc Szmini Aceret. Robimy kidusz na Jom Tow i cieszymy się uroczystym posiłkiem w nocy i w dzień. Nadal spożywamy posiłki w Suce, ale już bez specjalnego błogosławieństwa na Sukę.

Unieważnienie ślubowań

Słuchajcie panowie, sędziowie rzeczoznawcy. Za wszelkie ślubowanie, przysięgę lub zakaz, nawet zakaz czerpania korzyści, który narzuciłem sobie lub innym, w każdym wyrażeniu [oznaczającym] zakaz, i za każde wypowiedzenie, które wyszło z moich ust lub ślubowanie, które złożyłem i powziąłem postanowienie w sercu, nawet [jeśli dotyczyło to] spełnienia jakiegoś przykazania lub jakieś dobrego postępowania, które wdrożyłem trzykrotnie i nie uczyniłem założenia, że będzie to „bez ślubowania”, tak za coś, co robiłem wobec siebie jaki i wobec innych, tak za te, które są mi znane jak i te, które już zapomniałem – za wszystkie żałuję odkąd je powziąłem i zwracam się z prośbą i upraszam o ich unieważnienie. I nie ubolewam, Boże uchowaj!, za spełnienie dobrych czynów, które zrobiłem, żałuję tylko, że nie powiedziałem dosłownie „oto uczynię tę rzecz bez ślubowania, przysięgi i [powzięcia] postanowienia w sercu.” Dlatego zwracam się z prośbą do waszego autorytetu o unieważnienie. Za wszystko [to] żałuję, za wszystkie wspominanie [rzeczy] – czy były to czyny, które odnosiły się do ciała czy do duszy, czy do pieniędzy. Oto zgodnie z prawem, kto żałuje i prosi o unieważnienie, musi sprecyzować ślubowanie, jednak wiedzcie panowie, że są one liczne i nie sposób je sprecyzować. I nie proszę o unieważnienie tych ślubowań, których nie da się unieważnić, dlatego niech będą w waszych oczach, jakbym je wyliczył.

Wielkie Święta przypadają na żydowski miesiąc Tiszrej – pierwszy miesiąc żydowskiego roku. W czasie tego miesiąca, obfitego w żydowskie życie duchowe, religijne, doświadczamy szerokiego spektrum emocji – smutku, radości i wszystkiego, co pomiędzy nimi.

Rebe Lubawicz uczył, że ponieważ Tiszrej jest miesiącem tak pełnym emocji, łączy on nas z wszystkimi aspektami naschodzącego roku i dostarcza nam zasobów i siły ducha na nadchodzące miesiące. Poprzez odpowiednie doświadczanie i praktykę świąt miesiąca Tiszrej otwieramy się na B-że błogosławieństwo we wszystkich dziedzinach naszego życia.

Wykorzystajmy tę okazję, aby przygotować się na wartościowy, dobry Nowy Rok, pełen radości i znaczenia jakie daje żydowskie życie i abyśmy doświadczyli najwspanialszej radości z przyjściem Mesjasza.

Na przestrzeni całego miesiąca Elul właśnie trwa takie święto.

Wszystkie inne święta w roku są świętami różnego stopnia „niezwykłości”, gdy odchodzimy od codzienności na parę / kilka dni ...

Zgodnie z twierdzeniami, zawartymi w Kabale Luriańskiej cały miesiąc Elul - to jedno wielkie Święto. Znana przypowieść o Alter Rebe, która tłumaczy duchową istotę tych dni, tego miesiąca kiedy w sposób szczególny ujawniają się trzynaście atrybutów Miłosierdzia: król wychodzi w pole przed wejściem do miasta, nie jest odziany w drogie szaty, nie ukrywa się za murami pałacu i jego licznych komnat, nie jest otoczony świtą dworzan - jest dostępny dla każdego, kto chce się z nim spotkać. Ten przykład wyjaśnia nieobecność w miesiącu Elul zewnętrznych oznak świętowania.

Istota miesiąca Elul tkwi w codzienności i ‘normalności’. Jednak nie warto mylić go na przykład z Świętem Purim, gdy niby codzienność jawi się jako ekstrawagancja. W miesiącu Elul zdajemy sobie sprawę, że można żyć życiem normalnym. Normalnym w tym sensie, że można uwolnić myśli od mnóstwa obciążeń, pilnych i ważnych (bez cudzysłowów) spraw.

Co jest normalnością dla zwykłego Żyda? Modlitwa, studiowanie Tory, przestrzeganie micwot (bez odwoływania się do nadzwyczajnych okoliczności, niemożności bo...). Miesiąc Elul jest do tego najbardziej właściwym okresem. Dlatego też miesiąc Elul mędrcy nazwali „Świętem Normalności”. Ten miesiąc jest znakomitym okresem, by ukształtować znakomite zwyczaje, nawyki swojej codzienności – codzienności zwykłego Żyda.

(opracowane na podstawie wykładu Rabina Michaela Korica, Chbad.org)