12 Ijar
r.
Rzymskim Żydom przyznano przywileje.
W dniu 12 Ijar, 1402 r., Żydzi mieszkający w Rzymie otrzymali przywileje od Papierza Bonifacego IX.
Tymi przywilejami było m.in. prawo do przestrzegania Szabatu oraz prawo ochrony przed miejscowymi opresyjnymi urzędnikami, zmniejszono ich podatki i wydano nakazy traktowania Żydów jako pełnoprawnych obywateli Rzymu.
Do tego oficjalnego zarządzenia Papierza rzymscy Żydzi byli pozbawieni swobód obywatelskich, jednak pomimo wszystkich ograniczeń, utrzymywali swoje tradycje, spełniając nakazy Tory.
Żydzi mieszkali w Rzymie o wiele dłużej niż w jakimkolwiek innym europejskim mieście. Pierwotnie wyjechali z Aleksandrii, przyciągnięci żywym stosunkiem handlowym między tymi dwoma miastami. Mieli możliwość nawet założyć tam swoje społeczne struktury. Ale w roku 139 p.n.e. Pretor Hispanus wydał dekret wydalający wszystkich Żydów, którzy nie byli obywatelami Włoch. W ostatnich dziesięcioleciach drugiego wieku p.n.e., społeczność żydowska w Rzymie bardzo szybko się rozwijała. Żydzi osiedlili się jako handlarze na prawym brzegu Tybru, w ten sposób powstała dzielnica żydowska w Rzymie. Żydzi utożsamiali się z polityką rzymską i czasami wywierali pewien wpływ na zebraniach publicznych (Cyceron, „Pro Flacco”.). Utrzymywali stałe stosunki handlowe z Palestyną i płacili podatek świątynny w Jerozolimie. Cezar, ze względu na pomoc, jakiej Żydzi udzielili mu w jego wojnie z Pompejuszem, okazał swoją wdzięczność wobec rzymskich Żydów, pozwalając im na przeprowadzanie publicznych nabożeństw, w innym wypadku niedozwolonych w mieście. Synagogi istniały w Rzymie już w czasach Augusta, o czym świadczy akt uchwalający ich nietykalność. Żydzi byli bardziej uprzywilejowani w związku z dystrybucją zboża, ponieważ kiedy podział nastąpił w szabat, ich udział był zarezerwowany dla nich do następnego dnia.
Nowa era rozpoczęła się za panowania Konstantyna (312). Ten cesarz, gdy tylko pokonał swojego przeciwnika Maxentiusa, otwarcie przyjął chrześcijaństwo. Instytucje rzymskich Żydów nie były jeszcze zakazane, ale odtąd Żydzi byli uważani za obywateli drugiej kategorii (podobnie jak poganie). Konstantyn m.in. wydał dekret zabraniający małżeństw między Żydami i chrześcijanami i nakładający karę na naruszenie tego zakazu. W wydanych przez niego edyktach Żydzi są po raz pierwszy określani jako „wstydliwa” lub „bestialska” sekta, „godna pogardy i przewrotna” („sekta nefaria” lub „feralia”; „turpes”; „perversi”).
