Sesję prowadzi Rabin Szalom Dow Ber Stambler, Chabad Lubawicz Polska. przy aktywnym udziale słuchaczy
W nagraniu omawiany traktat Talmudu Bava Mecyja, omawiana jest m.in pierwsza Miszna kolejnego, m.in. odpowiedzialność za powierzoną rzecz, odkupienie prawa grzywny - ciąg dalszy rozważań.

Barajta (l.mn. berajtot; aram., dosł.: zewnętrzna nauka, zewnętrzna Miszna; jid. brajse, l.mn. brajses) – tradycja literacka tan(n)aitów nie włączona do Miszny; rodzaj apokryfów (por. apokryfy i pseudoepigrafy). B. nazywano też zbiory literackie autorstwa poszczególnych uczonych, albo też przez nich zredagowane. Ogólnie tradycja literacka zgromadzona w B. dzieli się na pre- i postmisznaicką. W pierwszej niejednokrotnie zachowały się midrasze halachiczne, usunięte z Miszny podczas kolejnych jej redakcji. Druga natomiast zawiera wiele uzupełnień i wyjaśnień do tekstu Miszny (często też wymienia autorów poszczególnych opinii i wypowiedzi, które w Misznie przytaczane są anonimowo). Za czasów pokolenia pierwszych amoraitów, B.stanowiła konkurencję dla Miszny, jednak już za życia drugiego pokolenia tych uczonych przyjęto zasadę, że nauka nie stanowiąca przedmiotu wykładów w akademiach talmudycznych nie może pretendować do uznania jej za wiodącą. W podobnym duchu utrzymana była zasada talmudyczna, zgodnie z którą nie można było mieć zaufania do tych b., które nie weszły w skład zbiorów B.Chij(j)i i Hoszaji, ponieważ tylko one były przedmiotem wykładów w akademiach, a i te akceptowano wyłącznie wówczas, gdy były zgodne z Miszną. Ogólnie B. cieszyła się większym poważaniem w akademiach palestyńskich niż babilońskich. (Zob. też: Sifre(j) zuta; Sefer Razi'el; Tosefta)

Autor hasła: Zofia Borzymińska (Żydowski Instytut Historyczny)