Noach i Wielki Potop
r.
Niegodziwość ludzi
Noach (Noe), syn Lemeka, odziedziczył mądrość i wiedzę po swoim dziadku Matuzalemie. Był on prawym i pobożnym człowiekiem.
Kiedy Noach miał pięćset lat, miał trzech synów: Szema, Hama i Jafeta. Oni także byli pobożnymi ludźmi, kochającymi i bojącymi sie B-ga, w odróżnieniu od pozostałych mieszkańców ziemi, którzy stopniowo stawali się coraz bardziej zdeprawowani, zdemoralizowani. Niestety ani Noach ani Matuzalem nie mogli naprawić złego postępowania ludzi wokół nich, pomimo wielu ostrzeżeń B-ga zesłanych do zdemoralizowanych ludzi poprzez członka ich społeczności. Każdy myślał jedynie o własnym powodzeniu i przestrzegał tylko tych praw i norm, które przynosiły mu korzyść. Wzajemny szacunek i współpraca dawała im tylko sposobność do przemocy i grzechu.
W końcu B-g dał im ostatnią szansę. Rozkazał Noemu, aby powoli zacząć budowę arki. Okres budowy był ostatnim okresem łaski, w którym ludzie mogli zmienić złe ścieżki swojego postępowania. Czas płynął, a ludzie nadal nie okazywali skruchy ani oznak poprawy duchowej. Ogólne zepsucie moralne ludzkości było na tyle głębokie, że Wszechmogący zdecydował się zniszczyć całą ludzkość i wszystko, co żyje na ziemi, zsyłając Wielki Potop; nie tylko ludzie, ale i zwierzęta miały zostać zgładzone, tak, aby nie został żaden ślad po tym czasie niegodziwości.
Tylko Noe znalazł łaskę w oczach B-ga, i oszczędzono mu los innych żyjących istot, ponieważ był jedyną pobożną osobą, która starała się uświadomić ludzi i ostrzec ich przed mającą nadejść karą.
Arka.
B-g nakazał Noachowi, by budował Arkę na oczach wszystkich oraz by mówił wszystkim, jaki jest jej cel – że ocali go od nadchodzącego Potopu. Arka miała mieć długość trzystu kubitów, szerokość pięćdziesięciu, i wysokość trzydziestu, miała się składać z trzech pięter, podzielonych na małe pomieszczenia by pomieścić ludzi, zwierzęta, oraz jedzenie. Noe wraz z żoną, trzema synami: Szemem, Hamem i Jafetem, a także ich żonami mieli tam zamieszkać. Również zwierzęta z każdego rodzaju istniejącego na świecie miały zamieszkiwać Arkę. Wszyscy członkowie rodziny Noego wraz ze zwierzętami mieli tam przebywać aż zakończy się Potop. Noe postąpił zgodnie z nakazami Wszechmogącego. Naraził się tym na ośmieszenie – jego sąsiedzi kpili z jego wiary i nie zwracali uwagi na jego ostrzeżenia o nadchodzącym Potopie.
Potop.
Noach miał sześćset lat, gdy B-g nakazał mu wejść do Arki z całą rodziną, i wpuścić wybrane zwierzęta.
Potop rozpoczął się siedemnastego dnia drugiego miesiąca (Ijar). Bramy nieba zostały złamane, i otchłanie ziemi otworzyły się by wysłać cztery strumienie wzburzonej, wrzącej wody, pochłaniające wszystko, co napotkały na swojej drodze. Przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy padał ulewny deszcz, a wody, które przykrywały ziemię coraz bardziej podnosiły swój poziom, tak, że zakryły szczyty nawet najwyższych gór. Wszystko, co żyło, zginęło, i wszystkie rosnące rzeczy zostały zniszczone. Pośród tej okropnej scenerii ruiny i dewastacji, Arka – prowadzona, przez B-ga – dryfowała bezpiecznie, choć statek był tak gwałtownie wstrząsany falami i burzami potopu, że wydawało się Noemu, że arka zaraz się rozpadnie.
Ustanie wód potopu
Noach i jego dzieci modlili się nieustannie, aż wreszcie wszystko ucichło i powódź ustała. Wiatr, który wiał nad całą ziemią osadził Arkę na górze Ararat, po siedmiu miesiącach unoszenia się na wodzie.
Kruk i gołębica
Stopniowo woda opadała; pierwszego dnia dziesiątego miesiąca można było zobaczyć szczyty gór. Noe, nadal “uwięziony” w Arce, wpatrywał się w szeroko rozpościerające się, choć opadające wody; po przeczekaniu jeszcze 40 dni, wysłał z arki kruka. Ptak ten, zadowolony z odzyskania wolności, cieszył się nią i powracał do Arki tylko na karmienie, łatał tam i z powrotem, póki wody całkowicie nie opadły. Jednak Noe niecierpliwie miał nadzieję, że wody opadły już z ziemi, więc wysłał kolejnego ptaka, tym razem gołębice. Lecz ona, bardziej delikatna niż kruk, nie znalazła miejsca do odpoczynki, i powróciła do Arki. Po siedmiu dniach wysłano ją znowu, tym razem powróciła, wieczorową porą, ze świeżą gałązką oliwną w dziobie. To upewniło Noego, ze ziemia jest prawie wolna od potopu, choć nadal nieodpowiednia do zamieszkania.
Po kolejnych siedmiu dniach, skrzydlaty posłaniec został ponownie wysłany, lecz już nie powrócił. Zaprawdę, uczucie zadowolenia musiało wypełnić serce Noego, bo na początku pierwszego miesiąca powierzchnia ziemi była oczyszczana wodą.
Poniżej daty (według kalendarza żydowskiego) i okresy Wielkiego Potopu zaczerpnięte z relacji Tory i obliczone przez Rasziego:
✔️Cheszwan 17 (połowa jesieni): Noach wchodzi do arki; początek ulewy.
✔️Kislew 27 (wczesna zima): Koniec czterdziestu dni ulewy; początek 150 dni wezbrania i wzburzenia wody.
✔️Sivan 1 (wczesne lato): Woda uspokaja się i zaczyna opadać w tempie jednego łokcia na cztery dni.
✔️Siwan 17: Dno arki, zanurzone na 11 łokci pod powierzchnią, dotyka szczytu gór Ararat.
✔️Aw 1 (lato): Szczyty górskie przebijają powierzchnię wody.
✔️Elul 10 (późne lato): Czterdzieści dni po ukazaniu się szczytów górskich Noach otwiera okno arki i wysyła kruka.
✔️Elul 17: Noach po raz pierwszy wysyła gołębicę "na zwiady".
✔️Elul 23: Gołąb zostaje wysłany po raz drugi i wraca z liściem oliwnym w dziobie.
✔️Tiszrei 1 (wczesna jesień): trzecia misja Dove - gołębicy. Woda opadła całkowicie.
✔️Cheshvan 27: Ziemia całkowicie wysuszona. Noach opuszcza arkę.
(Ta chronologia jest zgodna z opinią talmudycznego mędrca Rabina Eliezera. Według interpretacji Rabina Joszua, Potop rozpoczął się 17 Ijar, a wszystkie powyższe daty należy przesunąć o sześć miesięcy do przodu - interpretacja Raszi do Bereszit 7:11 oraz 8:5)
