Rozdział 8

Majmonides, błogosławionej pamięci, stwierdził, że Najświętszy, oby był błogosławiony,, Jego Jestestwo, Sens Istnienia i Wiedza stanowią jedność a nie kompozycję i dotyczy wszystkich atrybutów Najświętszego, oby był błogosławiony, oraz wszystkich Jego imion i nazw jakie Mu przypisywali nasi Mędrcy, błogosławionej pamięci. Na przykład: (Wyrozumiały, Miłosierny, Hojny}. Odnosi się to także do nazwy Mądry, bowiem jest napisane: „I jest On także Mądry”, lub do Jego Woli: „Bóg chce tych, którzy się Go boją” a także: „On chce czynić miłość” i jeszcze: „On chce nawracania złych a nie ich śmierci lub nieszczęścia” bo „Twoje oczy są zbyt czyste by zawierać zło”.

Jego Wola i Jego Mądrość wraz z atrybutami Dobroci, Miłosierdzia i innymi, nie powodują wielorodności lub złożoności, nie daj Boże, Sednu Jego Istnienia. Sedno Jego Istnienia wraz z Jego Wolą, Mądrością, Rozumem, Wiedzą oraz atrybutami Miłości, Mocy, Miłosierdzia czy Piękna (składającego się z Jego Miłości i Mocy) i wszystkie inne Jego atrybuty, stanowią absolutną jedność stanowiącą Sens Jego Istnienia. Majmonides, błogosławionej pamięci, określił to następująco: „Jest to poza zasięgiem mocy ludzkiej mowy wyrazić, słuchu usłyszeć, lub sercem jasno pojąć”. Człowiek wyobraża sobie to co chciałby pojąć i zrozumieć zgodnie z tym co ma w sobie. Na przykład kiedy chce sobie wyobrazić sedno Woli lub Mądrości, Rozumienia, Wiedzy lub sedno atrybutu Miłości czy Miłosierdzia i. t. p.,  czyni to widząc je takimi jakimi są w nim samym. Pierwszorzędną wartością i cechą stworzeń jest ich mądrość nazywaną początkiem, bo rzeczywiście jest początkiem i źródłem ich żywotności. Z mądrości wywodzi się rozum i wiedza a z nich z kolei wywodzą się wszystkie cechy emocjonalne rozumnej duszy, jak miłość dobroć i miłosierdzie i. t. p.. Dziecko nie posiada mądrości i dlatego widzimy, że jest przeważnie złe i okrutne, a nawet jego miłość przeważnie jest skierowana ku rzeczom mało ważnym, niewartym miłości. Spowodowane to jest brakiem  wiedzy o rzeczach wartych miłości. Miłość odpowiada poziomowi mądrości. Z emocjonalnych cech duszy wywodzą się słowa i litery, bowiem myśli ona o tym co kocha lub o tym jak uczynić dobro, miłosierdzie. Podobnie dzieje się z innymi cechami emocjonalnymi. W każdej myśli na świecie zawarta jest jakaś cecha emocjonalna, która powoduje, że dusza myśli to co myśli i ta cecha jest siłą ożywiającą tej myśli. Mowa powoduje czyn miłosierdzia i litości podobnie do króla rozkazującemu służbie dać (datek, jałmużnę, cdakę). Kiedy człowiek coś robi, to przecież siła-duszy i jej żywotność przechodzą w czyn będący niczym w porównaniu do siły i żywotności tej duszy ukazującej się w mowie człowieka. Można to porównać do stosunku ciała do duszy. Taka sama jest relacja między literami mowy a literami myśli, a także relacji między literami myśli a sednem emocji zawartej w tej myśli i ją ożywiającej. Taką samą jest relacja sedna i siły życiowej emocji do mądrości, rozumu i wiedzy. Są to aspekty intelektu, z którego ona się wywodzi. Tak się dzieje w duszy człowieka i wszystkich stworzeń we wszystkich światach wyższych i niższych. Wszędzie mądrość jest początkiem i źródłem żywotności.