Szabbetai Zwi – Jacob Frank
r.
Szabbetai Zwi (lub też Szabataj Cewi - שבתי צבי) (1626-1676 był sefardyjskim Żydem, kabalistą i rabinem. Jednak przebiegle udawał - głosił, że jest mesjaszem.
Szabataj Ćwi zdołał zwieść tysiące Żydów, by uwierzyli, że jest długo oczekiwanym odkupicielem. Urodzony w Turcji, nauczał radykalnych nowych pojęć opartych na kabale i ostatecznie przeszedł na islam, niszcząc nadzieje mas, które ufnie pokładały w nim swoje nadzieje.
Datę zbawienia Szabataj wyznaczył na 1666 rok, jednak lutym tego roku aresztowano go na podstawie donosu i osadzono w twierdzy Gallipoli. W międzyczasie przeszedł na islam, zyskując pobłażliwość ze strony władz. Jednak tolerancja za strony władz osmańskich się skończyła, gdy zaczął szerzyć swą synkretyczną doktrynę wśród muzułmanów. W 1673 roku został na podstawie donosu ponownie aresztowany i osadzony w twierdzy Dulcigno, gdzie przebywał do końca życia i gdzie zmarł.
Sekta frankistów została utworzona przez Jacoba Franka, który twierdził, że jest reinkarnacją fałszywego Mesjasza Szabbetai Zwi *.
W połowie XVII wieku podejmował próby stworzenia nowej religii, która obejmowałaby zarówno judaizm, jak i chrześcijaństwo; doprowadził do powstania tzw "sekty frankistowskiej", której centralny ośrodek znajdował się w Polsce.
W roku 5519 (1759 r.) Biskup lwowski zorganizował debatę między "frankistami" a trzema wybitnymi przywódcami żydowskimi: Rabinem Izraelem z Międzyrzecza (Baal Szem Tow), Rabinem Chaimem Rappaportem i Rabinem Jicchakiem DowBerem Marguliesem. Czterodniowa debata zakończyła się doniosłym zwycięstwem rabinów, a data ta została ustanowiona jako "Dzień Radości", upamiętniający pomyślne zatrzymanie złych wpływów frankistów. (Hatamim, str. 550, 558; Igros Kodesz, tom 19, str. 81)
