23 Ijar
r.
Zbawienna woda ze skały.
Zdarzyło się to dnia 23 Ijar 1313 roku p.n.e.; 38 dnia po wyjściu z Egiptu.
Z pustyni Zin naród żydowski dotarł do Refidim, kolejnego bezwodnego miejsca na pustyni.
"...I swarzył się lud z Mojżeszem i rzekli: "Dajcie nam wody abyśmy pili..." (Szmot, 17). Lud znów narzekał na swoich przywódców za poprowadzenie ich przez miejsca, w których oni i ich trzody byli zagrożeni śmiercią z powodu całkowitego braku wody. Mojżesz zawołał do Wszechmogącego: "Cóż mam czynić ludowi temu?! Już niedługo ukamienują mnie... I rzekł Wiekuisty do Mojżesza: przejdź przed ludem a zabierz ze sobą kilku starszych Izraela; a laskę twą którąś uderzył w rzeką miej przy sobie....." (tam że)
Bóg polecił Mojżeszowi na oczach Starszych Izraela podejść do skały i uderzyć w nią swoją laską. Wtem z suchego kamienia skały trysnął obfity strumień wody pitnej w ilości wystarczającej, aby ugasić pragnienie Izraelitów i ich zwierząt gospodarskich. Mojżesz uczynił tak, jak mu nakazał Haszem, i po raz kolejny ludzie i zwierzęta zostali ocaleni. Miejsce, w którym miało to miejsce później, nazwano „Massa” (sprawdzian) lub też „Meriwa” (waśnie), upamiętniając brak wiary w B-ga i Mojżesza, które lud Izraela wykazał w tym miejscu.
Rafidym był pustynnym obszarem, ludzie narzekali z powodu braku wody, zrzędzili, że oni i ich stada były w niebezpieczeństwie śmierci z pragnienia.
Wówczas Haszem nakazał Mojżeszowi wyznaczyć przedstawicieli spośród starszyzny, by stawili się przed skałą. Wtem Mojżesz uderzył w suche kamienie skały, utworzyła się szczelina, z której trysnął strumień wody. Naród ukoił pragnienie.
