Prorokini judaizmu

Prorokini judaizmu. Według Talmudu było 48 proroków mężczyzn i siedem prorokiń narodu żydowskiego.  Ogólnie rzecz ujmując, Talmud „kwalifikuje”, że w judaizmie było o wiele więcej  proroków - wymienia liczbę [nawet] 1.200.000.   Jednak proroków, których przesłanie było istotne dla przyszłych pokoleń wymienia Talmud, Megillah 14a - Raszi  - wykaz proroków . Oto siedem prorokiń biblijnych:

1. Sara - żona Abrahama (1803-1677 r. p.n.e.)

Sara była równorzędnym partnerem swojego męża w jego wysiłkach na rzecz rozprzestrzeniania monoteistycznych przekonań i moralności. Abraham prowadził mężczyzn, Sara zaś prowadziła kobiety. Według midraszy, gdy się spotkała z Abrahamem nazywała się Jiscah, ale Abraham nazwał ją Sarai („moja księżniczka/zwierzchniczka”), ponieważ przewyższała go swoimi zdolnościami proroczymi. Gdy miała 89 lat, Stwórca zmienił jej imię na Sara(h) (co oznacza „księżniczka”), Abram zaś („wywyższony ojciec”) stał się Abra(h)amem („ojcem wielu narodów”) i wkrótce po tym zostali pobłogosławieni  - urodził się im syn Jicchak. Sara była tak perfekcyjna, że na przykład jej chleb, który piekła, pozostawał świeży przez cały tydzień, szabatowe świece, które zapalała paliły się do następnego piątku, a obłok życzliwości unosił się nad jej namiotem. Mówiąc o wieku Sary w chwili jej odejścia z tego świata, werset Tory mówi, że jej życie trwało „100 lat, 20 lat i 7 lat”. Mędrcy wyjaśniają, że gdy miała 100 lat, była tak czysta od grzechu jak 20-letnia dziewczyna; zaś w wieku 20 lat była piękna jak niewinna siedmiolatka. 2. Miriam (1400-1274 r.p.n.e.) Potomkowie Abrahama i Sary zeszli do Egiptu, i po wielu latach pięknego dostatniego życia zostali zniewoleni przez faraona, który zazdrościł i obawiał się prosperujące narodu. W tych gorzkich czasach w żydowskiej rodzinie Amrama i Jochewet urodziła się mała dziewczynka o imieniu Miriam (imię pochodzie od słowa „gorzko”, gdyż czasy były dla narodu żydowskiego gorzkie) . Jej ojciec był liderem pokolenia, a matka była zapracowaną położną. Zdeterminowani, by nie mieć więcej dzieci,  gdy faraon wydał rozporządzenie o zabijaniu wszystkich nowonarodzonych hebrajskich chłopców, rodzice Miriam rozstali się. Miriam proroczo wiedziała, że ich przeznaczeniem jest urodzenie chłopca, który w przyszłości  wyprowadzi  Żydów z niewoli, więc przekonała swoich rodziców do ponownego małżeństwa. Z tego związku wyszedł Mojżesz, pod którego dowództwem naród Izraela wyszedł z niewoli egipskiej. Miriam miała twardą wiarę w lepszą przyszłość, nawet gdy jej ojciec wątpił w jej proroctwo. Gdy Izraelici opuścili granice Egiptu i przeszli suchą nogą Morze Trzcinowe pozostawiając goniących ich Egipcjan w tyłu za sobą, Miriam prowadziła kobiety w śpiewie i tańcu. I dzięki zasługom Miriam, Stwórca zapewnił Izraelitom na pustyni dostęp do wody pitnej (słynne studnie Miriam) przez większość z tych 40 lat ich wędrówki do Ziemi Obiecanej. Prorokini Miriam zmarła w wieku 126 (lub 127) lat. Była najstarsza z całej trójki. Zmarła dziesiątego dnia miesiąca Nissan, w roku 2487 od stworzenia świata, prawie dokładnie rok przed wejściem dzieci Izraela do Ziemi Obiecanej. 3.  Debora (Dwora) - (2654-2694) Debora - Prorokini rządziła Izraelem spod drzewa daktylowego (Tomer Devorah) w ziemi Efraima. Jednym z powodów tego „biura na świeżym powietrzu” było to, że obawiała się przebywania sam na sam z mężczyznami, którzy przybywali do niej szukać jej rady, i dlatego postanowiła spotkać się z nimi na widoku. Pismo Święte opisuje ją jako „kobietę płomieniach (lapidot)”. Według naszych mędrców, to właśnie Debora miała zaszczyt robić knoty dla menory Świątyni.  Debora przekazała przesłanie Haszem władcy Izraela - generałowi Barakowi o tym że powinien iść na wojnę z Kananejczykami, którzy uciskali lud Izraela. Barak zgodził się iść na wojnę tylko wtedy, gdy Deborah pójdzie z nim. Zobowiązała się, Izraelici zwyciężyli (z pomocą Jael, innej odważnej kobiety), a Debora zaśpiewała pieśń dziewczyną Stwórcy.  W tamtych czasach przez 40 lat nie było wojen na tej Ziemi.  4. Chanah (Hanna). (10ty wiek p.n.e.)  Chanah była żoną Proroka o imieniu Elkana. Chana nie miała potomstwa, natomiast druga żona jej męża, Peninah, została pobłogosławiona wieloma dziećmi. Pewnego święta Chanah pogrążona w wielkim smutku udała się do Świątyni by modlić się do Wszechmogącego o pobłogosławienie synem - płakała, modląc się w milczeniu. Obiecała B-gu, że jeżeli urodzi syna, odda go B-gu na służbę „przez wszystkie dni jego życia”. Jej modlitwa była niezwykła, ponieważ była cicha oprawiona gorącym bezgłośnym łkaniem. Ówczesny arcykapłan Heli, pomyślał, że jest po prostu pijana, gdyż kiwa się w całkowitym milczeniu. Kiedy Chanah wyjaśniła, co robi, był głęboko wzruszony.  Do dziś wiele praw dotyczących modlitwy żydowskiej wywodzi się z modlitwy Chany. 5. Abigail (9ty wiek p.n.e.) Abigail była mądrą i piękną żoną Nabala, wielkiego skąpca, do tego bardzo uparty. Po tym, jak Nabal, który był tyleż bogaty, co i zły, odmówił dostaw żywności (do czego był zobowiązany) Królowi Dawidowi i jego dworowi, Abigail w tajemnicy  przed mężem dostarczyła im niezbędną żywność - chleb, wino, mięso, suszone owoce i in. i przekonała Dawida, by się zlitował nad mężem, nie skazywał go na karę śmierci. Według Talmudu zrobiła to, korzystając z dowodów z prawa żydowskiego. Dziesięć dni później Nabal zmarł („sam z siebie”). Król Dawid i Abigail pobrali się. Tradycja mówi nam, że Abigail nie tylko głosiła mądre myśli, ale też prorokowała Dawidowi.  6. Chuldah (3285–3316) Prorokini Chuldah była tą, która zachęciła Króla Jozjasza do kontynuowania swojego programu renowacji Świątyni w Jerozolimie i przywrócenia w niej służby B-gu. Po tym, jak Król zapytał ją o znaczenie otwartego Zwoju Tory, który znaleźli w Świątyni, przekazała Królowi następującą wiadomość od Najwyższego: „Sprowadzę nieszczęście na to miejsce i na jego mieszkańców — są to słowa Księgi, którą przeczytał Król Judzki — ponieważ opuścili Mnie i oddali pokłon innym bogom (...). . . Dlatego zapali się Mój gniew na to miejsce i nie zgaśnie. Lecz do Króla Judy. . . Bo twoje serce było czułe i upokorzyłeś się przed Panem, gdy usłyszałeś, co postanowiłem przeciwko temu miejscu i przeciwko jego mieszkańcom. . . i rozdarłeś swoje szaty i płakałeś przede Mną — usłyszałem cię. Dlatego zgromadzę was przed ojcami waszymi i pójdziecie w pokoju do grobu; twoje oczy nie ujrzą całego nieszczęścia, które sprowadzę na to miejsce….” 7. Estera (4ty wiek p.n.e.) Estera była jedyną kobietą, której imieniem jest nazwana jedna z ksiąg Tanachu.   Żydówka Ester, w której się zakochał Król Persji Achaszwerosz, która została Królową Persji - ukochaną żoną Achaszwerosza i dzięki temu uratowała lud żydowski zamieszkały w owych czasach w Królestwie Persji przed totalną zagładą, zagładą, którą zgotował  niegodziwy Haman - najwyższy wpływowy urzędnik Króla Persji. Haman pragnął zgładzić wszystkich Żydów w całym Królestwie w ciągu jednego dnia. Cała historia jest opisana w Księdze Estery, którą czytamy w Święto Purim - w dniu, w którym Żydzi świętowali swoje wyzwolenie. Materiały źródłowe: Talmud, Megilla 14a. Zobacz Rashi ad loc. o listę proroków. Raszi komentarze do Ks. Bereszit; Księga Szmot; Ks. Sędziów; Komentarze Rasziego do Ks. Sędzów; Ks. Królów; Seder Olam Rabba 21. (Opracowanie na podstawie art. Menachem Posner; ilustracja: chabad.org)