Świątynia Jerozolimska

Przez 830 lat — od 833 do 423 p.n.e. i ponownie od 349 p.n.e. do 69 n.e. — na wzgórzu jerozolimskim stała okazała budowla, która była punktem styku nieba z ziemią. Budowla ta była dla Żydów Centrum życia społecznego, duchowego - wypełnienie prawie dwóch trzecich micwot (przykazań Tory) jest uzależnione od istnienia Świątyni. Jej zniszczenie jest uważane za największą tragedię w naszej historii, a jej odbudowa będzie oznaczać ostateczne odkupienie — przywrócenie harmonii w stworzeniu B-ga oraz między B-giem a Jego stworzeniem.
Majmonides pisze: „Położenie Ołtarza w Świątyni jest bardzo dokładnie określone… Zgodnie z tradycją uważa się, że miejsce, w którym Dawid i Salomon zbudowali Ołtarz na klepisku Arony, jest właśnie miejscem gdzie Abraham zbudował ołtarz i związał na nim Izaaka, by spełnić nakaz B-ga ("słynna" dziesiąta próba Abrahama - Akeda); tutaj Noach zbudował ołtarz, gdy wyszedł z arki; tutaj Kajin i Abel przynieśli swoje ofiary; tutaj Adam Pierwszy Człowiek złożył korban, kiedy został stworzony — i to z [ziemi] tego miejsca został stworzony…”
Trzy razy w roku Żydzi przybywali z pielgrzymką do tego miejsca – w Paschę, Szawuot i Sukot – przynosząc ze sobą ofiary dla B-ga i doprowadzając nas do „zobaczenia i bycia widzianymi przez oblicze Pana”. Tutaj B-ska Obecność - Szechina została zamanifestowana — to był archetyp „mieszkania dla B-ga w świecie fizycznym”, który jest celem stworzenia.

Chasydzcy mistrzowie mówią nam, że każdego roku w Szabat Chazon – „Szabat Wizji”, jak i w Szabat poprzedzający dziewiąty dzień miesiąca Aw, kiedy opłakujemy zniszczenie obu Świątyń – każdy z nas otrzymuje wizję Trzeciej Świątyni . Możemy nie widzieć tego naszymi fizycznymi oczami, ale nasze dusze to widzą i są napełnione determinacją i mocą, by wyrwać się z naszego obecnego stanu galut (wygnania i duchowego przemieszczenia) i przywrócić przejawioną B-ską obecność w naszym świecie.