Ezra Skriba i Nehemiasz – 1 Aw

Historia Ezry Skriby przenosi nas prawie 30 stuleci wstecz, do czasu, gdy Żydzi powrócili z niewoli babilońskiej, odbudowali Beit-Hamikdasz i zaczęli żyć jako wolny naród na własnej ojczystej ziemi. W 3408 roku trwała budowa Drugiej Świątyni w Jerozolimie. Jerozolima ponownie stała się centrum żydowskiego życia. Era proroków dobiegała końca. Hagai, Zachariasz i Malachiasz byli ostatnimi z proroków. Po nich nie było już proroków, chociaż nigdy nie przestali pojawiać się w Izraelu ludzie, którzy byli przywódcami i mędrcami i których nauki i wizje inspirowały swoich braci duchem Tory, duchem proroków.

Jednym z pierwszych z tych wielkich ludzi, którzy podążali śladami ostatnich proroków, był Ezra Skriba (Piszący). Urodził się w Babilonie, podobnie jak wielu innych wielkich przywódców, patriotów i mędrców, którzy urodzili się jako Żydzi na wygnaniu. Z zawodu był skribą - pisał, przepisywał zwoje Tory, którą tak dobrze znał. Ezra był także kapłanem, z rodziny Kohenów Aharona. Był wielkim uczonym i nauczycielem, a te wszystkie jego cechy sprawiły, że stał się wybitną postacią nie tylko swojej społeczności, ale także na dworze Ahasuerusa, króla babilońskiego. W jego kraju wygnania czekała go wielka i bezpieczna przyszłość, ale serce Ezry było ze swoim ludem tam, w Jerozolimie. Dla tak wybitnego człowieka nie było ani łatwą decyzją ani łatwym zadaniem opuszczenie Babilonu i osiedlenie się w Erec Israel. Jednak w końcu król Ahasuerus spełnił największe marzenie Ezry. Nie tylko pozwolił mu wrócić do ojczyzny, ale nawet rozkazał swoim przedstawicielom i namiestnikom aby pomagali Ezra Skribie w jego drodze i wspierając i przyspieszając jego podróż. Król perski wyznaczył Ezrę Skribę na wysokiego rangą urzędnika w Erec Israel, z uprawnieniami do mianowania sędziów i urzędników palestry oraz do nakładania grzywien pieniężnych, skazywania na wygnanie, a nawet wydawania kar śmierci przestępcom w przypadku konieczności.

Ezra Skriba opuścił Babilon wiosną, w miesiącu Nissan, z sercem pełnym radosnego niepokoju i oczekiwania. Zabrał ze sobą dużo złota i srebra dla Beit Hamikdasz. Podróż trwała około czterech miesięcy. Ezra Skriba przybył do Jerozolimy dnia  1 Aw..

Ezra Skribie towarzyszyły tysiące entuzjastycznych patriotów, jego naśladowców i uczniów, którzy zrezygnowali z wygodnego życia, ale życia na wygnaniu, aby rozpocząć nowe życie we własnej ojczyźnie, gotowi stawić czoła czekającym ich tam niebezpieczeństwom i niepewnościom.

Po przybyciu do Erec Israel Ezra był zszokowany i zasmucony, gdy stwierdził, że poziom duchowości duchowe jego braci Żydów spadł do niebezpiecznego niskiego poziomu. Ulegli oni wpływowi potężnych Samarytan i innych plemion tubylczych, zawierały z nimi wolne związki małżeńskie, dorastało młode pokolenie nieświadome wielkiego duchowego dziedzictwa Izraela. Dzieci nie znały nawet własnego języka hebrajskiego.

Ezra rozdarł swoje szaty na znak żałoby, gorzko rozpaczał, ale nie poddawał się tej rozpaczy. Zebrał wokół siebie kilku lojalnych Kohenów i Lewitów, kilku nauczycieli i patriotów wśród swoich lokalnej społeczności. Zaczął przywracać, właściwie od nowa tworzyć żydowskie życie w Ziemi Świętej. Nie było to zadanie łatwe. Zwołał zebranie tam, gdzie osiedlił się. Serca zgromadzonych były pełne niepokoju i smutku i niepewności…Nagle głośno zabrzmiał męski głos: „Popełniliśmy zbrodnię przeciwko B-gu, zdradziliśmy własny naród!. Ale jesteśmy gotowi powrócić na właściwą drogę… Powstań, Ezra, bądź naszym przywódcą! Bądź silny, stanowczy i nieustraszony!” Mężczyzna nazywał się Szecheniah ben Jehiel i jego słowa skłoniły Ezrę Skribę do natychmiastowego działania. Zwołał wielkie zgromadzenie w Jerozolimie i wydał oświadczenie wzywające swoich braci do zaprzestania rozpustnych praktyk. Fala „teszuwy” ogarnęła małą społeczność żydowską w Ziemi Świętej. 

Przywództwo Ezry zaczęło przynosić realne i dalekosiężne rezultaty.

Jednak nie spodobały się te działania lokalnym Samarytanom, obudził ich dawną nienawiść do narodu żydowskiego. Niczym rozwścieczone bestie lawiną spadli ze swoich wzgórz i zaatakowały spokojnych mieszkańców Jerozolimy. Zaatakowali ochronne mury miasta, nadwerężyli je i zrównali z ziemią, a także spalili, zniszczyli i splądrowali wiele domów. Mieszkańcy Jerozolimy uciekali w przerażeniu, a społeczność żydowska świętego miasta zaczęła się kurczyć. Po raz kolejny wielu Żydów zaczęło szukać przyjaźni wśród potężnych Samarytan, a usilne wysiłki Ezry skierowane na powstrzymanie fali asymilacji wydawały się bezskuteczne. 

Przez około dwanaście lat sytuacja pogarszała się, gdyż Żydzi nie mieli wytchnienia od okrutnych napadów Samarytan. Sytuacja stała się bardzo krytyczna. Lecz w szczytowym momencie kryzysu nadeszła nagła pomoc, która uratowała sytuację Żydów w Ziemi Izraela. Ta pomoc nadeszła Nehemiasza, ówczesnego wiernego poplecznika Ezry.

Nehemiasz był namiestnikiem króla Persji w Judei, razem z Ezrą stał się reformatorem judaizmu. 

Nehemiasz był podczaszym króla Artakserksesa I.  Był synem Chakaliasza, urodził się w niewoli babilońskiej. 

Jego dzieje są opisane w Księdzeą  Nehemiasza, która opisuje historię powrotu trzeciej grupy Żydów z wygnania do Jerozolimy właśnie pod wodzą przywódcy, Nehemiasza.  Został wybrany pierwszym gubernatorem Jerozolimy i zainicjował odbudowę murów miasta. Jego reformy religijne wprowadzające wiele zmian w judaizmie pokrywały się z dziełem Ezry.

Według większości uczonych, Nehemiasz był prawdziwą historyczną postacią, a pamiętnik Nehemiasza - nazwa nadana przez uczonych niektórym fragmentom książki napisanym w pierwszej osobie - jest wiarygodna z punktu widzenia historii.