Parsza Miszpatim – Księga Szmot (שְׁמוֹת) – Księga Wyjścia, rozdziały 21:1 - 24:18

Miszpatim (מִּשְׁפָּטִיםֹ) — w tłumaczeniu z języka hebrajskiego oznacza „prawa” (l.m. rzeczownika "prawo"), występuje jako pierwszy rzeczownik w tej parszy (Księga Wyjścia 21:1). Parsza Miszpatim jest 18-m w kolejności tygodniowym odcinkiem czytania w cyklu rocznym czytania Tory i szóstym w Księdze Wyjścia. Tekst Parszy Miszpatim zawiera 5’313 Hebrajskich liter, 1’462 Hebraiskich słów.

Krótki opis treści Parszy Miszpatim:

„A oto prawa, które przedstawisz im….”
Po objawieniu się na górze Synaj, B-g przekazuje prawa dla synów Izraela: nakazy i zakazy, którymi powinni kierować się w życiu.
Parsza Mishpatim zawiera 53 przykazań, w tym 23 nakazów i 30 zakazów.
B-g przekazuje Mojżeszowi dla synów Izraela obietnicę doprowadzić ich do Ziemi Świętej, jednocześnie zabrania im przejęcia pogańskich zwyczajów panujących na tamtych ziemiach, do któych zmierzają.
Izraelici w odpowiedzi rzekli: "Wszystko, co powiedział Wiekuisty spełnimy i usłuchamy”. Mojżesz wyznacza Aarona i Chura by zarządzali i pilnowali obozu, sam zaś wstępuje na górę Synaj, aby otrzymać Torę od B-ga i pozostaje tam przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy.

Kolejność czytania Parszy Miszpatim w cyklu tygodniowym:

Pierwsze czytanie —Szmot 21:1–19
Drugie czytanie – Szmot 21:20–22:3
Trzecie czytanie – Szmot 22:4–26
Czwarte czytanie – Szmot 22:27–23:5
Piąte czytanie – Szmot 23:6–19
Szóste czytanie – Szmot 23:20–25
Siódme czytanie – Szmot 23:26-24:18

Komentarze Rabina Szaloma Stamblera:

Parsza Jitro – Księga Szmot  (שְׁמוֹת) – Księga Wyjścia, rozdziały  18:1 - 20:23

Jitro (יִתְרוֹ) — jest to imię własne kapłana Midianu, teścia Mojżesza, wyraz jako pierwszy w tym rozdziale, określa nazwę Parszy (Księga Wyjścia 18:1). Parsza Jitro jest 17-m w kolejności tygodniowym rozdziałem w cyklu rocznym czytania Tory i piątym w Księdze Wyjścia. Tekst Parszy Jitro zawiera 4’022 Hebrajskich liter, 1’105 Hebraiskich słów. Jest to najkrótsza parsza w Księdze Wyjścia

Krótki opis treści Parszy Jitro:

„I usłyszał Jitro, kapłan Midianu, teść Mojżesza, o wszystkim, co uczynił Bóg dla Mojżesza i dla Israela, ludu swojego, - jak wywiódł Wiekuisty Israela z Micraim;
I zabrał Jitro, teść Mojżesza Cyprę, żonę Mojżesza, przedtem odesłaną i dwóch synów jej….”
Jitro wraz z rodziną Mojżesza przyłącza się do Izraelitów w ich wędrówcy po pustyni po Wyjściu z Micraim. Widząc ile obowiązków i zadań ma do spełnienia Mojżesz, radzi zięciowi ustanowić system społeczno-administracyjny, w tym system sądownictwa, wyznaczyć starszych,  co by usprawniło zarządzanie ludźmi oraz system sprawiedliwości.
Synowie Izraela rozbili obóz u zbocza góry Synaj.

Wszechmogący ogłasza, że wybrał ich by byli Jego kapłanami i narodem świętym: „A teraz - jeżeli usłuchacie głosu mojego, tedy staniecie się skarbcem moim z pomiędzy wszystkich ludów; bo Moja cała ziemia….”
W odpowiedzi ludzie głoszą: "Wszystko, co rzekł Wiekuisty  - uczynimy"

W szóstym dniu trzeciego miesiąca, siedem tygodni po wyjściu z Egiptu, Izraelici gromadzą się u podnóża góry Synaj. W odgłosach grzmotów, świetle błyskawic, słupie obłocznym,  dźwiękach szofaru Bóg objawił się na szczycie góry i przemówił. Ludzie cofnęli się w strachu przed boską potęgą. Wołali Mojżesza, błagając, by wstąpił na górę i przekazał im wolę Boga.

Wszechmogący wypowiada Mojżeszowi Dziesięć Przykazań - Dziesięć Przykazań dla Swojego ludu.

Kolejność czytania Parszy Jitro w cyklu tygodniowym:

Pierwsze czytanie —Szmot 18:1–12
Drugie czytanie – Szmot  18:13–23
Trzecie czytanie – Szmot  18:24–27
Czwarte czytanie – Szmot  19:1–6
Piąte czytanie – Szmot   19:7–19
Szóste czytanie – Szmot   19:20 – 20:14
Siódme czytanie – Szmot  20:15-23

Komentarze do Parszy Rabina Szaloma Stamblera

Parsza Beszalach – Księga Szmot  (שְׁמוֹת) – Księga Wyjścia, rozdziały  13:17-17:16

Beszalach (בְּשַׁלַּח) — w tłumaczeniu z języka Hebrajskiego oznacza “gdy uwolnił”, występuje jako pierwszy określający wyraz w tej parszy. Parsza Beszalach jest 16-m w kolejności tygodniowym odcinkiem czytania w cyklu rocznym czytania Tory i czwartym w Księdze Wyjścia. Tekst Parszy Beszalach zawiera 6’423 Hebrajskich liter, 1’681 Hebraiskich słów. 

Skrót treści parszy Beszalach:

„I stało się, gdy uwolnił Faraon lud, że prowadził ich Bóg drogą ziemi Pelisztów…. I obwodził Bóg lud drogą pustyni ku morzu Sitowemu. Uzbrojeni zaś wyszli synowie Izraela z ziemi Micraim. Zabrał też Mojżesz kości Jozefa ze sobą, bo przysięgą zaklinał synów Izraela, mówiąc: Wspomnieć wspomni was Bóg, a wtedy wynieście kości moje ztąd ze sobą…”   

Wtedy zorientował się Faraon, co się zdarzyło i wysyłał swoje wojska na pustynię w pościgu za Izraelitami.  I stał się cud:  Morze Czerwone rozstąpiło się, tak, że Izraelici mogli przejść na drugi brzeg, ale gdy weszły wojska Faraona, morze wróciło do stanu normalnego - wojska egipskie utonęły. Właśnie wtedy Mojżesz wraz z całą rzeszą Izraelitów zaśpiewali pieśń dziękczynną - „Pieśń Morza” – „Shirat HaYam” lub inaczej nazywaną: „Az Yaszir Mosze”, dziękując B-gu za ten cud.                                                                                                                                   

Brak pożywienia i picia doprowadza lud do rozpaczy. B-g posyła z nieba głodującym Mannę i przepiórki do jedzenia oraz kolejny cud się staje – z suchej skały płynie woda. Naród żydowski nakarmiony i napojony.

Amalek zaatakował Izraelitów. Ale z pomocą Bożą Amalek został przezwyciężony.

„I zbudował Mojżesz ołtarz i nadał mu miano: Wiekuisty – chorągwią moją. I rzekł: Bo ręka (wzniesiona) ku tronowi . Jah: wojna Wiekuistemu z Amalekiem od pokolenia do pokolenia!”                                                                                                                

Kolejność czytania Parszy Beszalach w cyklu tygodniowym:

Pierwsze czytanie —Szmot 13:17–14:8

Drugie czytanie – Szmot  14:9–14

Trzecie czytanie – Szmot  14:15–25

Czwarte czytanie – Szmot  14:26–15:26

Piąte czytanie – Szmot   15:27–16:10

Szóste czytanie – Szmot   16:11-36

Siódme czytanie – Szmot  17:1–16

Parsza Bo – Księga Szmot  (שְׁמוֹת) – Księga Wyjścia, rozdziały  10:1 – 13:16

Bo (בא) — w tłumaczeniu z języka hebrajskiego oznacza “Idź”, występuje jako pierwsze  słowo, gdy B-g przemawia do Mojżesza (Księga Wyjścia 10:1). Parsza Bo jest 15-m w kolejności tygodniowym odcinkiem czytania w cyklu rocznym czytania Tory i trzecim w Księdze Wyjścia. Tekst Parszy Bo zawiera 6’149 Hebrajskich liter, 1’655 Hebraiskich słów. Parsza Bo opisuje trzy ostatnie z dziesięciu plag wysłanych przez B-ga na Micraim.

Skrót treści Parszy Bo:

"Idź do Faraona, gdyż Ja uczyniłem upartym serce jego i serce sług jego, abym ustanowił znaki Moje pośród niego..." (10:1)

Ostatnie trzy plagi, które Bóg zesłał na Egipt za krnąbrość Faraona: (1/8) roje szarańczy obruszyły się na Egipt pożerając plony i wszystko. co zielone; (2/9) gęsta, ciężka, wyczuwalna w dotyku ciemność ogarnęła cały kraj oraz (3/10) śmierć wszystkich pierworodnych synów Egiptu dokładnie o północy dnia 15 Nisan.

W Parszy też mowa o pierwszym nakazie B-skim, danym synom Izraela: ustanowić kalendarz księżycowy, w którym by były liczone miesiące od ‘narodzin’ nowego kolejnego księżyca. Żydzi otrzymują również nakaz składania ofiary paschalnej dla Boga: młody baranek - ofiara, poświęcona  B-gu. 

Krwią poświęconego baranka mają być zaznaczone ościeżnice drzwi i nadproża wszystkich żydowskich domów – gdy nadejdzie kara B-ska unicestwienia każdego egipskiego pierworodnego, dom żydowski oznaczony w ten sposób będzie pominięty (w języku hebrajskim : "Pesach").

Upieczone na ogniu mięso ofiary powinno być spożyte tej samej nocy razem z macą i gorzkimi ziołami.

Śmierć pierworodnych w końcu przełamuje opór Faraona, on dosłownie wypędza naród Izraelski z Egiptu. Żydzi w dużym pośpiechu muszą opuścić swoje domy, tak że przygotowywane na podróż ciasto chlebowe nie wyrasta, nie jest gotowe do upieczenia, więc zabierają ze sobą chleb przaśny. Egipcjanie ochoczo (byle by sobie poszli) przekazują im swoje złoto, srebro i drogocenne szaty, tak że Żydzi wychodzą z nie tylko całym swoim dobytkiem, ale też z cennościami Egiptu - tak, jak zapowiadał Haszem.

Izraelici otrzymują kolejne nakazy: (1) nakaz poświęcenia wszystkich pierworodnych: "Tedy odłączysz wszystko, co rozwiera łono, dla Wiekuistego: wszystek pierworodny płód bydła, który będzie u Ciebie, samce, dla Wiekuistego" (Szmot-Bo, 13:12). Kolejny (2) nakaz świętowania każdej kolejnej rocznicy wielkiego Wyjścia z niewoli, mają usuwać przed świętowaniem ze swoich domostw wszystkie produkty spożywcze przygotowane na zakwasie. W okresie Świąt nie wolno spożywać chleba na zakwasie, powinno się spożywać wyłącznie macę charakterze pieczywa. Rodzice powinni opowiadać swoim dzieciom historię wyzwolenia z niewoli. Kolejny (3) nakaz: zakładanie tefilinu ku pamięci Wyjścia i poświęceniu B-gu: "I niechaj to będzie znakiem na ręku twoim, i zawiązką mędzy oczyma twoimi; gdyż przmożnręką wywiódł nas Wiekuisty z Egiptu." ( Księga Szmot, rzd13:16)

B-g wyzwolił Swój Naród – Żydzi wychodzą z Egiptu.

Kolejność czytania Parszy Bo w cyklu tygodniowym:

Pierwsze czytanie —Szmot 10:1–11

Drugie czytanie – Szmot  10:12–23

Trzecie czytanie – Szmot  10:24 – 11:3

Czwarte czytanie – Szmot  11:4 – 12:20

Piąte czytanie – Szmot   12:21–28

Szóste czytanie – Szmot   12:29-51

Siódme czytanie – Szmot  13:1–16

Komentarze Rabina Szaloma Stamblera