10 Tamuz – Król Zedekiasz i Prorok Jeremiasz

Król Zedekiah schwytany (423r. p.n.e.) Kiedy Babilończycy przekroczyli mury Jerozolimy dnia 9 Tammuz, wówczas panujący Król Zedekiasz opuścił miasto. Został schwytany przez wojska babilońskie na równinach Jerycha dnia 10 Tamuz i zaprowadzony do Króla Nabuchodonozora, który zmusił go do oglądania rzezi jego synów, a następnie kazał wyłupić mu oczy. Zedekiasz miał dwadzieścia jeden lat, kiedy wstąpił na tron  Judei, był rok 3327, niepewne czasy dla Judei. Właściwie osadził go na tronie Nabuchodonozor, Król Babiloński, którego potęga po jego zwycięstwie nad Faraonem Egiptu Necho, rozciągała się w owych czasach ponad Judeję i wszystkie inne sąsiadujące państwa.  Zedekiasz (który nazywał się Mattaniasz zanim Nabuchodonozor nie nadał mu nowe "swoje" imię) zastąpił na tronie Judei swojego bratanka, Króla Jejaszyna, który podporządkował się Nabuchodonozorowi, aby ocalić Jerozolimę. 

Po zrabowaniu Swiątyni i królewskiego pałacu, Nebuchadnezzar zażądał od ludu przysięgi lojalności wobec nowego króla i powrócił do swej ziemi, wyruszając z Jerozolimy "zagarnął" dziesięć tysięcy żydowskich jeńców, w tym króla i jego rodzinę, przedstawicieli szlachty Judei oraz przywódców wojskowych.

Zedekiasz został schwytany po nieudanej próbie ucieczki do doliny rzeki Jordanu, oślepiony i uwięziony w Babilonie, gdzie zmarł.

W małym żydowskim królestwie na Ziemi Świętej panował wielki smutek i rozpacz, jeszcze gorsze nastroje były wśród żydowskich wygnańców w Babilonie. Fałszywi prorocy  mamili ludzi fałszywymi nadziejami, że moc Babilonu wkrótce zostanie złamana, a wygnani wkrótce powrócą do domu, nawoływali do buntów. 

Prawdziwy prorok od Haszem, Jeremiasz był zdecydowany przeciwdziałać temu wpływowi, wygłosił wówczas następujące słowa:

„Budujcie domy i mieszkajcie w nich. Uprawiajcie ogrody, sadźcie drzewa i spożywajcie ich owoce. Zakładajcie rodziny, wychowujcie synów i córki; żony dla synów waszych, wychowujcie mężów dla córek waszych, aby rodziły synów i córki. Aby naród nasz zwielokrotnił, a nie umniejszał. I starajcie się o rozwój i dobrobyt miasta, gdzie zamieszkaliście, bo w dobrobycie leży wasz dobrobyt. I módlcie się do Boga. Bo to są słowa Boga: "Nie wierzcie fałszywym prorokom…"

Po upadku Jerozolimy Jeremiasz został najpierw włączony do grupy Judejczyków przeznaczonych do deportacji, a następnie ułaskawiony na osobisty rozkaz Nabuchodonozora. 

Prorok miał do wyboru: albo udać się do Babilonu, albo pozostać w Judei z nieliczną grupą ludności pozostawioną na miejscu. Wybrał opcję drugą. Udał się do Godoliasza, administratora kraju, aby czuwać nad życiem religijnym mieszkańców. Wkrótce jednak Godoliasz został zamordowany, a niedobitki Judejczyków po krótkiej wojnie domowej w obawie przed zemstą Babilończyków uciekli do Egiptu, zabierając przemocą Jeremiasza i jego sekretarza Barucha. Również w Egipcie Prorok poświęcał wiele wysiłku, by zwalczać wśród uchodźców synkretyzm religijny i bałwochwalstwo, co spotykało się ze sprzeciwem.

Podczas niewoli babilońskiej, Jeremiasz był zwolennikiem zachowania spokoju i uległości wobec Babilończyków. Uważał, że tylko za taką cenę można uratować Jerozolimę i Świątynię. Takie poglądy były przyczyną oskarżenia go o defetyzm i zdradę, co doprowadziło do jego uwięzienia. 

Prorok Jeremiasz, יִרְמְיָהוּ, Yirməyāhū jest twórca biblijnej księgi Jeremiasza, należącej do zbioru ksiąg Tanachu. Pochodził z rodziny kapłańskiej z Anatot na pn.-wsch. od Jerozolimy. Nie jest znany rok jego urodzenia, ale z dużą dokładnością można wskazać rok powołania go na Proroka. Stało się to w trzynastym roku panowania króla judzkiego Jozjasza, czyli w r. 627/626 p.n.e.

Prorok Jeremiasz działał przez 40 lata. Spisywanie swojej księgi, w której zawarł napomnienia i groźby dla Izraelitów, zapowiedzi upadku państwa i niewoli oraz proroctwa głoszące oswobodzenie z niewoli i ostateczne zbawienie, zakończył w 585 r. p.n.e.

Prorok Jeremiasz jest jednym z czterech Wielkich Proroków.