27 Tammuz
r.
Francja - kolejne wygnanie (1322)
Po powrocie do Francji w 1315 r. (po wygnaniu w 1306 r. zarządzonym przez Filipa IV), Żydzi ponownie zostali wygnani z Francji, tym razem na skutek zarządzenia Króla Karola IV, który w ten sposób złamał przysięgę złożoną przez swoich poprzedników w 1315 r., że Żydzi będą mogli pozostać we Francji przez co najmniej 12 lat.
Zarys historyczny:
W pierwszej połowie XIII w. stosunek Kościoła we Francji do Żydów utwardził się od dezaprobaty do otwartej nienawiści i prześladowań, potęgował antysemityzm.
Na przestrzeni XIII i XIV wieków różnych miastach Francji niezależnie od siebie byli przymusowo wydalani mieszkańcy żydowskiego pochodzenia. Jedynym powodem było, że są Żydami.
Formalnie żydowscy obywatele Francji zostali wygnani z Francji w 1306 r., a ich ziemie zostały skonfiskowane przez rząd. Główną przyczyną tego aktu było to, że skarbnica królewska była pusta, król Filip potrzebował pieniędzy po wyczerpującej wojnie z Flamandami. Wydalenie Żydów pozwoliło mu na konfiskatę i sprzedaż mienia żydowskiego.
Żydom pozwolono wrócić z powrotem w 1315, jednak byli zmuszeni do wniesienia zapłaty za powrót. Kolejny raz byli wygnani w 1322. W tym czasie pojawił się "model wydalania i powrotu".
W 1315 r. wprowadzono prawa, zakazujące Żydom publicznych wystąpień dotyczących tematów religijnych, dyskusji, szerzenia wiedzy o judaizmie. Musieli również nosić odznakę, identyfikującą. Również żydowskich przedsiębiorców ostrzegano przed działalnością związaną z bankowością, finansami itp.
17 września 1394 Karol VI oświadczył (bezpodstawnie), że Żydzi łamią zawartą z nim umowę. Według Religieux de St. Denis – znanego również jako mnich z Saint-Denis – król podpisał dekret o kolejnym wygnaniu obywateli żydowskich z Francji.
