Wajikra
r.
Wajikra - Wajikra (Ks. Kapłańska) 1:1 - 5:26
Parsza Wajikra - ויקרא - ma nazwę jednobrzmiącą z całą trzecią Księgą Pięcioksięgu Mojżeszowego – Tory. Nazwa ta w tłumaczeniu na język polski brzmi „..i wezwawszy…" – jest to pierwszy wyraz księgi, która dedykowana głównie Lewitóm. Księga Wajikra w całości nawiązuje do głównego tematu, czyli opisu obrzędów oddawania czci B-gu oraz składania ofiar.
Parsza Wajikra jest pierwszą częścią czytania Księgi Kapłańskiej w cyklu tygodniowym i 24-ą częścią czytania Tory w cyklu rocznym. Parsza składa się z 6'222 hebrajskich liter, 1'673 hebrajskich słów, jej tekst zawiera największą ilość liter oraz słów spośród wszystkich parsz tej Księgi.
Krótki opis treści Parszy Wajikra:
"I wezwawszy Mojżesza rzekł do niego Wiekuisty w przybytku zboru…..".
Parsza Wajikra otwiera trzecią Księgę Chumaszu Mojżeszowego w momencie, gdy Stwórca wzywa Mojżesza do nowo zbudowanego Miszkan’u, by przekazać mu prawa i porządek składania ofiar z różnych zwierząt i mąki (korbanot), które mogą być składane w Przybytku Świadectwa - Miszkanie. Ponad 40 procent wszystkich micwot - przykazań Tory można znaleźć w tej centralnej księdze Tory, która była pomyślana jako przewodnik dla kapłanów i lewitów, odpowiedzialnych za przestrzeganie obrządków i wykonywanie nakazów B-ga.
Jako ofiary na ołtarzu B-żym były dopuszczane jedynie trzy rodzaje zwierząt, które były zdrowe, wolne od wad: woły (byki lub krowy), owce (baran lub owca), lub kozy (kozioł lub koza). Wszystkie zwierzęta ofiarne miały być udomowione, dzikie bądź zdziczałe zwierzęta nie były dopuszczane. Oprócz ssaków, tylko dwa rodzaje ptaków mogły być składane w ofierze Najwyższemu: synogarlice i gołębie, z których oba nie są drapieżne - są to spokojne ptaki. Poza ofiarami ze zwierząt, człowiek niezamożny, biedak mógł składać różne ofiary z mąki, która była wykorzystywana do pieczenia chleba dla kapłanów.
Parsza opisuje pięć podstawowych kategorii ofiar:
- Całopalenie (Olah) to ofiara całkowicie spalana przez ogień na ołtarzu.
- Ofiara mączna (minchah) była miarą przaśnej mąki zmieszanej z oliwą i kadzidłem spalana na ołtarzu, zaś resztę święcili kapłani.
- Ofiara pokojowa (szelamim) była ofiarą dziękczynną, w której uczestniczyli wszyscy składając podziękowania B-gu w czasie radosnych okazji.
- Ofiara za grzech (chatat) była ofiarą ze zwierzęcia lub ofiarą z mąki składana by odpokutować za przypadkowy grzech.
- Ofiara za winy (aszam) była ofiarą składaną by odpokutować za oszukiwanie innych i za przysięganie nieprawdy.
W odróżnieniu od innych ofiar, ofiary za grzechy i winy były niezbędne by odkupienie mogło być dokonane i przyjęte przez Najwyższego. Musiały być ofiarowane przez arcykapłana, który kropił krwią ofiary siedem razy wewnątrz Miszkan'u na złoty ołtarz. Tłuszcz z ofiarnego zwierzęcia palono na ołtarzu miedzianym, natomiast reszta zwierzęcia (jego skórę, mięso, i wnętrzności) wynoszono "poza obóz" i tam spalano na zwykłym ognisku.
Kolejność czytania w cyklu tygodniowym:
- Czytanie pierwsze: 1:1-13
- Czytanie drugie: 1:14-2:6
- Czytanie trzecie: 2:7-16
- Czytanie czwarte: 3:1-17
- Czytanie piąte: 4:1-26
- Czytanie szóste: 4:27-5:10
- Czytanie siódme: 5:11-26
Komentarze Rabina Szaloma Dow Ber Stamblera:
# I oświadczył Wiekuisty Mojżeszowi i rzekł: "Jeżeliby kto zgrzeszył, a dopuścił się przeniewierstwa przed Wiekuistym, tym, że zaparł się wobec bliźniego swego co do rzeczy sobie powierzonej, albo wręczonej, albo mu wydartej, albo gdy ograbił bliźniego swego, albo gdy znalazł zgubę, a zaparł się jej, albo też przysiągł fałszywie o cokolwiek ze wszystkich rzeczy, których dopuszczając się człowiek, grzeszy przez nie: Gdyby tedy zgrzeszył, a stał się winnym, niechaj zwróci zdzierstwo, które wydarł, albo grabież, którą zagrabił, albo rzecz powierzoną, która powierzoną mu została, albo zgubę, którą znalazł. - Albo też to cokolwiek fałszywie przysiągł: zwróci to w pełnej wartości, a piątą część dołoży do tego; odda zaś temu, czyje jest w dzień pokuty swojej. A pokutę swoją przywiedzie Wiekuistemu...... # (Wajikra, 5:20-25)
